كه مال ، مالِ خداوند است . ^۱

۲۹۹.امام على عليه السلام :به خدا سوگند ، اگر شب را بر بوته هاى خاردار به سر كنم و دربندهاى آهنين ، كشيده شوم ، برايم دوست داشتنى تر است كه خدا و رسولش را در روز رستاخيزْ ملاقات كنم ، به عنوان ستمگر بر بعضى بندگان و غصب كننده اندكى از مال دنيا؛ و چگونه ستم روا دارم بر كسى ، براى جانى كه به سرعت به سوى نابودى در حركت است و ماندنش در خاك ، طولانى؟! ^۲

۳۰۰.امام على عليه السلام :به خدا سوگند ، اگر هفت اقليم با آنچه زير آسمان هاست ، به من داده شود كه نافرمانى خدا كنم و پوستِ جوى از مورچه اى برُبايم ، چنان نخواهم كرد؛ و به درستى كه دنياى شما ، نزد من ، خوارتر است از برگى در دهان ملخى كه آن را مى جَوَد. على را چه كار با نعمتى كه فانى گردد و لذّتى كه نپايد؟! ^۳

۳۰۱.امام على عليه السلام :روز رستاخيز ، با مردم ، با نُه چيز احتجاج كنم : به پا داشتن نماز، پرداخت زكات، امر به معروف ، نهى از منكر، عدالت در ميان شهروندان ، تقسيم برابر، جهاد در راه خدا، به پا داشتن حدود ، و مانند آن. ^۴

۳۰۲.تاريخ دمشق ـ به نقل از على بن ربيعه ـ :جَعدة بن هُبَيره نزد على عليه السلام آمد وگفت : اى اميرمؤمنان! اگر دو مرد به نزد تو آيند كه نزدِ يكى از جانش يا از خاندان و مالش دوست داشتنى ترى ، و ديگرى ، اگر بتواند تو را بكشد ، خواهد كشت ، پس به سود مرد اوّل و به زيان مرد دوم ، داورى مى كنى؟!
با مشت بر سينه ام نواخت و فرمود: «به درستى كه اگر در اختيارم بود، چنان مى كردم ؛ ولى اين ، امرى است مربوط به خدا». ^۵

از حمد و سپاس خدا؛ به درستى كه چون خواسته هاى زمامدار گوناگون شود (وابستگى هايش بسيار شود) ، او را از بسيارىِ عدالت، باز دارد. پس بايد كار مردم در آنچه حق است ، نزد تو يكسان باشد؛ چرا كه در ستم ، چيزى جانشين عدل نيست. بپرهيز از آنچه مانند آن را نمى پسندى! ^۱

۲۹۶.امام على عليه السلام :اين است آنچه بنده خدا على ، پيشواى مؤمنان ، با محمد بن ابى بكر عهد كرده است ، هنگامى كه او را به ولايت مصر گمارد . دستور داد او را به پرواى از خدا و پيروى از او در نهان و آشكار ، و ترس از خداوند در پنهان و آشكار ، و به نرمى با مسلمانان ، و درشتى با بدكاران ، و به عدالت با اهل ذمّه، و رعايت انصاف با ستمديده و سختگيرى با ستمگر ، و به گذشت از مردم و نيكى بر آنان، هرچه بتواند؛ و خداوند ، نيكوكاران را پاداش دهد و مجرمان را كيفر كند. ^۲

۲۹۷.امام على عليه السلام ـ در عهد نامه اش به محمد بن ابى بكر، هنگامى كه حكومت مصر را بر عهده اش نهاد ـ :با آنان ، فروتن باش و نرم خو و گشاده رو ، و ميان آنان ، برابرى روا دار در نگريستن با گوشه چشم يا خيره شدن ، تا بزرگانْ در تو طمعِ ستم بر ناتوانان نبندند و ناتوانان، از عدالتت نااميد نشوند؛ چرا كه خداوند متعال مى پرسد از شما بندگان ، از كارهاى كوچك و بزرگ و آشكار و پنهان. اگر كيفر دهد ، پس شما ستمكارتريد ، و اگر ببخشد ، او بزرگوارتر است. ^۳

۲۹۸.امام على عليه السلام ـ از سخنش به هنگامى كه بر برابرى در بخشش ، سرزنش شد ـ :آيا مرا دستور مى دهيد كه پيروزى را با ستم ، درباره آن كه زمامدار اويم، بجويم؟ به خداوند كه نپذيرم تا جهان، سرآيد و ستاره اى در آسمان ، در پى ستاره اى درآيد! اگر مال از آنِ من بود ، ميان آنها برابر مى كردم ، چه رسد