پرچم حقّ و هدايت، قرار ده كه در [ راه ]پيروزى بر آنان، گام بر مى دارد، پشت كننده [ به نبرد] نيست، و شك آور نباشد.
بار خدايا! به تو پناه مى برم در اين هنگام، از ترس به هنگام وحشت ها و از سُستى به هنگام يورش قهرمانان، و از گناهى كه اعمالم را تباه سازد. پس، از روى شكْ باز ايستم، يا بدون يقين بگذرانم، و [ در نتيجه ]تلاشم بيهوده و عملم پذيرفته نشده باشد». ^۱

519.وقعة صفّين ـ به نقل از تميم ـ :[ على عليه السلام ] هنگامى كه به سوى نبرد حركت مى كرد، نام خدا را به هنگام سوار شدن بر زبان مى آورد و مى گفت: «سپاسْ خدا را بر نعمت هايش بر ما و عطاى بزرگش! سُبْحَـنَ الَّذِى سَخَّرَ لَنَا هَـذَا وَ مَا كُنَّا لَهُو مُقْرِنِينَ وَ إِنَّـآ إِلَى رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ؛ ² پاك است كسى كه اين را براى ما رام كرد؛ و[ گرنه، ]ما را ياراى [ رام ساختن] آنها نبود، و به راستى كه ما به سوى پروردگارمان بازخواهيم گشت ».
آن گاه رو به قبله مى كرد و دستانش را به سوى خدا بالا مى برد و مى گفت: «بار خدايا! به سوى تو گام ها برداشته شد و بدن ها خسته گشت و دل ها به تو متوجّه شد و دست ها بلند شد و ديدگان، تيز شدند . رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَيْرُ الْفَـتِحِينَ؛ ³ پروردگارا! ميان ما و قوم ما به حق گشايش ده كه تو بهترين گشايش دهندگانى! . به بركت الهى حركت كنيد!».
آن گاه مى گفت: «خدا بزرگ تر است ! خدا بزرگ تر است! خدايى جز خداى يگانه نيست و خدا بزرگ تر است! اى خدا! اى يگانه! اى بى نياز! اى پروردگار محمّد! الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِينَ الرَّحْمَـنِ الرَّحِيمِ مَــلِكِ يَوْمِ الدِّينِ إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ

سپاهى باشيد نيرومند، با انبوه سواره ها كه سراغ آن كسى بروند كه طغيان و نافرمانى كند، و لِه شويد، مانند لِه شدن در آسياب.
آن كه نيكى كند، به خود نيكى كرده است، و آن كه بدى كند، به خود بدى كرده است؛ و پروردگار تو ستم كننده بر بندگان نيست ^۱ . ^۲

ه ـ نيايش به هنگام نبرد

۵۱۸.امام صادق عليه السلام :به درستى كه اميرمؤمنان هنگامى كه قصد نبرد مى كرد، اين نيايش ها را بر زبان مى آورد:
«بار خدايا! به درستى كه تو راهى از راه هايت را نشان دادى و خشنودى ات را در آن نهادى، و دوستانت را به سويش دعوت كردى و آن را برترين راه نزد خودت از جهت پاداش، وگرامى ترينِ آنها از جهت بازگشت ، و دوست داشتنى ترينِ آنها نزد خودت از جهتِ روش قرار دادى. آن گاه در اين راه، از مؤمنان، جان و مالشان را خريدى كه در مقابل بهشت، در راه خدا پيكار كنند، مى كُشند و كشته مى شوند؛ [ و اين،] وعده اى است حق از جانب تو.
پس مرا از آنانى قرار ده كه جانش را از او خريده اى و سپس، او به داد و ستدى كه با او داشتى، وفا كرد، پيمانى را نشكست و نقض نكرد و آن را تغيير نداد؛ بلكه پاسخى به محبّت هايت و براى نزديك شدن به تو قرارش داد.
پس آن را پايان كارم قرار ده و پايان عمرم را در اين راه، مقرّر ساز و در اين راه، شهادتى روزى ام كن كه سبب خشنودى تو گردد و لغزش هايم را بدان پاك گردانَد ، و مرا در زمره زندگان كه از دست دشمنان و نافرمانان روزى خورده اند، در زير