رضا عليه السلام مامون وى را به مصاحبت خود برگزيد ، راوى گويد : كتب او از بين رفت ، و او چهل مجلد كتاب را حفظ داشت و آنها را به « نوادر » نام گذارى كرده بود ، براى اين جهت اخبار و روايات او اسنادش قطع شده است.
ابو محمّد فضل بن شاذان ^۱ گويد : پدرم از ابن ابى عمير پرسيد تو مشايخ عامه را ملاقات كردى و از آنها روايت ننمودى گفت : من از آنها استماع حديث كردم وليكن ديدم اصحاب ما كه از مشايخ اهل سنت حديث نقل كرده اند اخبار خاصه را با عامه آميخته اند و گاهى در هنگام نقل اخبار دچار اشتباهاتى شده اند ، من اين موضوع را نپسنديدم و لذا از نقل اخبار اهل سنت خود دارى كردم و به روايات شيعه رو آوردم.
و نيز فضل بن شاذان گويد : از ابن ابى عمير به خليفه سعايت شد كه وى اسامى شيعيان عراق را ميداند ، خليفه به او گفت : بايد نامهاى آنها را بگويى و او از افشاى نام آنها خود دارى كرد ، در اين هنگام او را برهنه كردند و صد تازيانه زدند ، فضل گويد : از ابن ابى عمير شنيدم ميفرمود : هنگامى كه مرا ميزدند و عدد ضربات تازيانه بصد رسيد نزديك بود اقرار نمايم ، در اين وقت شنيدم محمّد بن يونس فرياد ميزند : اى ابن ابى عمير ياد آور آن ساعتى را كه در پيشگاه پروردگار حاضر شوى ، من از اين سخن به خود آمدم و روحيه ام تقويت شد و به زجر و شكنجه صبر كردم و اسامى اشخاصى را كه از من اقرار ميخواستند بگيرند افشا نكردم ، و حمد ميكنم خداوند را

ابن ابى عمير از خدا بترس او نيز صبر نمود و اظهارى نكرد خداوند او را از دست دشمنان رها نمود.
روايت شده مامون او را بزندان افكند و مدت چهار سال در زندان ماند ، خواهرش كتب او را در محلى قرار داده بود و بعد در اثر باران و رطوبت كليه كتب او از بين رفت ، پس از آن ابن ابى عمير از حفظ روايت ها را ميخواند و از اين جهت اصحاب ما مراسيل او را مورد اعتماد قرار ميدهند و آنها را مانند مسند ميدانند و او كتب زيادى را تصنيف كرده.
شيخ كشى در رجال خود گويد : محمّد بن مسعود ^۱ گفت : على بن حسن مرا حديث كرد و گفت : ابن ابى عمير افقه از يونس بن عبد الرحمن ^۲ و از وى شايسته تر و فاضل تر ميباشد ، و نيز گويد : ابن ابى عمير توقيف و حبس گرديد ، و به او مشقت و سختى و رنج و محنت زيادى رسيد ، واموال او مصادره شد بعد از وفات حضرت