يكى از اهل معرفت ، وارد اتاقى مى شود و مى گويد : عجب بوى گَنْدى مى آيد ! به او مى گويند : نه آقا ! بوى بدى نمى آيد . به اطراف اتاق ، نگاه مى كند و مى گويد : بوى بد ، از اين گُل مى آيد . اين گُل ، بوى گند مى دهد ! وقتى بررسى مى كنند ، در مى يابند كه آن گُل ، غصبى بوده است و از گلزارى كه صاحبش رضايت نداشته ، چيده شده است . اين ، همان شامّه باطنى است كه تنها اولياى حق ، از آن برخوردارند .
بنده پيام آور
زائر ، در پيشگاه معصومان عليهم السلام گواهى مى دهد كه محمّد صلى الله عليه و آله ، بنده برگزيده خدا و پيام آور منتخب و پسنديده اوست . اين ، شهادتِ اهل يقين است كه بنده و رسول برگزيده حق را پيام آور مهربانى يافته اند و اينك ، زائر ، همان مشهود را تكرار مى كند و در پايان گواهى خويش ، به آيه اى از كتاب حق ، تمسّك مى جويد و معتقد است كه :
أرسَلَهُ بِالهُدى وَ دِينِ الحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَو كَرِهَ المُشرِكُونَ .۱او (پيامبر خود) را با راه نمايى به راه راست و دين حق ، فرستاده است تا آن را بر همه دين ها چيره گردانَد ، هر چند مشركان ، خوش ندارند.
دين جهان گستر
پيامبر صلى الله عليه و آله ، دين حق و هدايت را براى همه بندگان آورد تا دين الهى ، بر همه آيين ها پيروز گردد و سراسر جهان را نداى توحيد ، فرا بگيرد . اينك ، اگر چه دين اسلام ، پيروان فراوانى دارد ، امّا دينِ نخست جهان نيست . در روايتى آمده است كه امام صادق عليه السلام ، قيام بقية اللّه الأعظم (عج) را زمان تحقّق وعده الهى و گسترش دين اسلام مى داند و در تفسير آيه «هُوَ الَّذِى أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ ...» ، مى فرمايد :
وَ اللّهِ ما نَزَلَ تَأوِيلُها بَعدُ وَ لا يَنزِلُ تَأوِيلُها حَتّى يَخرُجَ القائِمُ عليه السلام فَإذا خَرَجَ القائِمُ عليه السلام
