و خويشان خود نيز ـ چنانچه با خدا دشمنى ورزند ـ ، مى ستيزند. در نزد آنان ، تنها و تنها ، خدا مهم است و بس . گويى نمى توان مؤمن خداشناسِ معادباورى را يافت كه اهل ستيز با دشمن خدا نباشد، و اگر مؤمنى به اين مقام رسيد، ايمان ، در جانش ثابت مى شود و آن گاه ، نيروى باطنى الهى را احساس مى كند كه او را در همه كارها يارى مى رساند: « وَ أَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ ؛و ايشان را به روحى از نزد خويش ، نيرومند گردانيده است » .
پاداش اين گروه، ره يافتن به بهشت جاويدان است. آنان ، از خدا خشنودند و خدا نيز از آنان ، خشنود است :«وَ يُدْخِلُهُمْ جَنَّـتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَـرُ خَــلِدِينَ فِيهَا رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ .^۱و آنان را به بهشت هايى در مى آورد كه از زير آنها جوى ها روان است . در آن جا ، جاويدان اند و خدا از آنها خشنود است و ايشان نيز از خدا خشنودند » .
خداوند ، نام زيبايى براى اين گروه برگزيده و فرموده است :
«أُوْلَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ .^۲ايشان اند حزب خدا ؛ و آگاه باشيد كه حزب خدا ، رستگاران اند» .
آرى ! بنا بر وعده الهى ، اگر مرد و زنِ مؤمنى به اين مقام برسند و به معناى واقعى ، حزب اللّهى شوند، همواره با امدادهاى غيبى خدا، تأييد و يارى مى شوند و نيرويى باطنى ـ كه بنا بر برخى از روايات ، فرشته است ـ ، افكارى نورانى را به آنان ، الهام مى كند . اگر كسى در مسير الهى گام نهد، بى ترديد ، يارىِ فرشتگان را احساس مى كند. آنان ، وى را به كارهاى نيك ، فرا مى خوانند و او نيز در برابر شيطان ، نيرومند مى شود و وسوسه هاى شياطين را به كنارى مى نهد. مرحوم آية اللّه ميرزا جوادآقا ملكى

در برخى آيات قرآن، انسان ، بدون هدايت نيروى باطنى ، مُرده اى است كه تنها جسم او حركت مى كند و اگر وظايف الهى خود را به جاى آورد، خداوند ، جانِ او را زنده مى كند و آن چنان او را نورانى مى كند كه جامعه را روشن مى گرداند و با آن نور ، در جامعه حركت مى كند:
«أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَـهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ كَمَن مَّثَلُهُ فِى الظُّـلُمَـتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا .^۱آيا كسى كه [به دل] مُرده بود ، پس [به ايمان] زنده اش كرديم و براى او نورى [از علم و معرفت ]قرار داديم كه بِدان در ميان مردم راه مى رود ، همانند كسى است كه در تاريكى هاست و از آن ، راه بيرون شدى ندارد ؟» .

روح خدا، چه كسانى را تقويت مى كند؟

قرآن، كسانى را كه توسّط روح الهى يارى مى شوند ، چنين مى شناسانَد :
«لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْأَخِرِ يُوَآدُّونَ مَنْ حَآدَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كَانُواْ ءَابَآءَهُمْ أَوْ أَبْنَآءَهُمْ أَوْ إِخْوَ نَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُوْلَئِكَ كَتَبَ فِى قُلُوبِهِمُ الْاءِيمَـنَ وَ أَيَّدَهُم بِرُوحٍ مِّنْهُ .^۲مردمى را نمى يابى كه به خداوند و روز واپسين ، ايمان بياورند ، در حالى كه كسانى را كه با خداوند و پيامبرش دشمنى كرده اند ، دوست بدارند ، اگر چه پدران يا پسران يا برادران و يا خويشانشان باشند . اينان اند كه [خداوند ،] ايمان را در دل هاشان نوشته (پايدار ساخته) است و ايشان را به روحى از نزد خويش ، نيرومند گردانيده است» .
مهم ترين ويژگى اين گروه، معرفت واقعى خدا و دشمنى با دشمنان اوست. آنان ، چنان خدا را شناخته و او را باور كرده اند كه به راحتى براى او ، با پدر و برادر