۲۱۶.امام صادق عليه السلام :هرگاه امام سجّاد عليه السلام كنار ملتزم مى آمد، مى گفت:
«خدايا، مرا گروههايى از گناهان و خطاهاست و نزد تو افواجى از رحمت و آمرزش. اى كسى كه دعاى مبغوض ترين افراد نزد خود را اجابت كرد، آنگاه كه گفت «خدايا مرا تا روزى كه برانگيخته مى شوند، مهلت بده»، دعاى مرا هم مستجاب كن و با من چنين و چنان كن ...».

۲۱۷.معاوية بن عمّار:هرگاه امام صادق عليه السلام به ملتزم مى رسيد، به غلامانش مى فرمود: از من فاصله بگيريد، تا در اين مكان نزد پروردگارم به گناهانم اقرار كنم، اين جا، جايى است كه هيچ بنده اى به گناهان خود نزد پروردگارش اعتراف نكرد و از خدا آمرزش نخواست، مگر آن كه خداوند، او را آمرزيد.

۲۱۸.امام صادق عليه السلام :هرگاه از طواف خود فارغ شدى و به آخر كعبه ـ در مقابل مستجار ، اندكى به ركن يمانى مانده ـ رسيدى، دستان خود را بر كعبه بگستر، شكم خود (بدن) خويش را به آن بچسبان و صورتت را بر كعبه بگذار و بگو:
«خدايا ! خانه، خانه توست. بنده، بنده توست و اينجا، جايگاه كسى است كه از دوزخ به تو پناه مى آورد».
سپس نزد پروردگار به آنچه كردى اقرار كن. به يقين هيچ بنده مؤمنى نيست كه در اينجا به گناهان خود در مقابل خدا اقرار كند، مگر آن كه خدا او را بيامرزد، اگر بخواهد و مى گويى:
«خدايا، رحمت و گشايش و عافيت از جانب توست. خدايا، عمل من اندك است، پس آن را برايم بيفزاى و آنچه را كه تو از آن آگاهى و بر مردم پوشيده است، ببخشاى»
آنگاه از آتش به خدا پناه مى برى و هر چه مى خواهى، براى خود دعا كن، سپس ركن يمانى را لمس كن و سراغ حجر الأسود برو.

۲۱۶.الإمام الصادق عليه السلام :إِنَّ عَلِيَّ بنَ الحُسَينِ إذا أتَى المُلتَزَمَ قالَ :
«اللّهُمَّ إنَّ عِندي أفواجًا مِن ذُنوبٍ ، وأفواجًا مِن خَطايا ، وعِندَكَ أفواجٌ مِن رَحمَةٍ وأَفواجٌ مِن مَغفِرَةٍ ، يا مَنِ استَجابَ لِأَبغَضِ خَلقِهِ إلَيهِ إذ قالَ : «أنظِرني إلى يَومِ يُبعَثونَ^۱اِستَجِب لي وافعَل بي كَذا وكَذا»^۲.»

۲۱۷.مُعاوِيَةُ بنُ عَمّارٍ عَن أبي عَبدِاللّهِ عليه السلام أنَّهُ كانَ إذَا انتَهى إلَى المُلتَزَمِ قالَ لِمَواليهِ :أميطوا عَنّي حَتّى اُقِرَّ لِرَبّي بِذُنوبي في هذَا المَكانِ ، فَإِنَّ هذا مَكانٌ لَم يُقِرَّ عَبدٌ لِرَبِّهِ بِذُنوبِهِ ثُمَّ استَغفَرَ اللّهَ إلاّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ ^۳ .

۲۱۸.الإمام الصادق عليه السلام :إذا فَرَغتَ مِن طَوافِكَ وبَلَغتَ مُؤَخَّرَ الكَعبَةِ ـ وهُوَ بِحِذاءِ المُستَجارِ ، دونَ الرُّكنِ اليَمانِيِّ بِقَليلٍ ـ فَابسُط يَدَيكَ عَلَى البَيتِ ، وألصِق بَطنَكَ (بَدَنَكَ) وخَدَّكَ بِالبَيتِ وقُل :
«اللّهُمَّ البَيتُ بَيتُكَ ، والعَبدُ عَبدُكَ ، وهذا مَكانُ العائِذِ بِكَ مِنَ النّارِ» .
ثُمَّ أقِرَّ لِرَبِّكَ بِما عَمِلتَ ، فَإِنَّهُ لَيسَ مِن عَبدٍ مُؤمِنٍ يُقِرُّ لِرَبِّهِ بِذُنوبِهِ في هذَا المَكانِ إلاّ غَفَرَ اللّهُ لَهُ ، إن شاءَ اللّهُ ، وتَقولُ :
«اللّهُمَّ مِن قِبَلِكَ الرَّوحُ والفَرَجُ والعافِيَةُ ، اللّهُمَّ إنّ عَمَلي ضَعيفٌ فَضاعِفهُ لي ، واغفِر لي مَا اطَّلَعتَ عَلَيهِ مِنّي وخَفِيَ عَلى خَلقِكَ» .
ثُمَّ تَستَجيرُ بِاللّهِ مِنَ النّارِ . وتَخَيَّر لِنَفسِكَ مِنَ الدُّعاءِ ، ثُمَّ استَلِمِ الرُّكنَ اليَمانِيَّ ، ثُمَّ ائتِ الحَجَرَ الأَسوَدَ ^۴ .