۵۳۶.امام سجاد عليه السلام :هربار كه به در كعبه رسيدى ، بر پيامبر صلى الله عليه و آله درود فرست و در طواف
بگو : «خدايا! به تو نيازمندم و بيمناك و پناهنده ام ، نامم را عوض مكن و جسمم را تغيير مده» .
و چون در دور هفتم به آخر كعبه (كه مستجار است ، كمى به ركن يمانى مانده) رسيدى ، دستانت را بگستر و صورت و شكم خود را به كعبه بچسبان ، سپس بگو :
«خدايا! خانه ، خانه توست و بنده ، بنده تو و اينجا ، جايگاه پناه آورنده به تو از آتش است» . سپس در پيشگاه خدا ،به گناهانت اعتراف كن ، زيرا هيچ بنده اى در اين مكان ، در آستان خداوند به گناهانش اعتراف نمى كند ، مگر آن كه آمرزيده مى شود ، ان شاء اللّه . امام صادق عليه السلام به غلامانش فرمود : از من فاصله بگيريد ، تا در پيشگاه پروردگارم ، به آنچه كرده ام اعتراف كنم .
«خدايا، شادى و گشايش و عافيت از سوى توست . خدايا! عملم اندك است ، آن را بيفزاى و آنچه را كه تو از كار من آگاه شدى و بر بندگانت پنهان است ، ببخشاى» و از آتش ، به خدا پناه مى جويى و هردعايى كه براى خودت خواستى ، مى طلبى . سپس رو به ركن يمانى و ركنى كه حجر الأسود در آن است آورده ، طواف را به آن ختم مى كنى و اگر نتوانستى ، عيبى ندارد . و مى گويى : «خدايا! به آنچه روزيم داده اى قانعم گردان و آنچه را به من داده اى برايم مبارك ساز» .

۵۳۷.عبدالسلام بن عبدالرحمن :به امام صادق عليه السلام عرض كردم : وارد طواف شدم، هيچ دعايى بر زبانم جارى نشد، مگر صلوات بر پيامبر و خاندان او . سعى (صفا و مروه) هم كه كردم ، چنين بود . فرمود : به هيچ خواهنده اى ، چيزى برتر از آنچه به تو عطا شده ، عطا نشده است .

۵۳۶.عنه عليه السلام :كُلَّمَا انتَهَيتَ إلى بابِ الكَعبَةِ فَصَلِّ عَلَى النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله ، وتَقولُ فِي الطَّوافِ :
«اللّهُمَّ إنّي إلَيكَ فَقيرٌ ، وإنّي خائِفٌ مُستَجيرٌ ، فَلا تُبَدِّلِ اسمي ولا تُغَيِّر جِسمي» .
فَإِذَا انتَهَيتَ إلى مُؤَخَّرِ الكَعبَةِ ـ وهُوَ المُستَجارُ دونَ الرُّكنِ اليَمانِيِّ بِقَليلٍ ـ فِي الشَّوطِ السّابِعِ فَابسُط يَدَيكَ عَلَى الأَرضِ وألصِق خَدَّكَ وبَطنَكَ بِالبَيتِ ، ثُمَّ قُل :
«اللّهُمَّ البَيتُ بَيتُكَ ، والعَبدُ عَبدُكَ ، وهذا مَكانُ العائِذِ بِكَ مِنَ النّارِ» . ثُمَّ أقِرَّ لِرَبِّكَ بِما عَمِلتَ مِنَ الذُّنوبِ ، فَإِنَّهُ لَيسَ مِن عَبدٍ مُؤمِنٍ يُقِرُّ لِرَبِّهِ بِذُنوبِهِ في هذَا المَكانِ إلاّ غُفِرَ لَهُ إن شاءَ اللّهُ ؛ فَإِنَّ أباعَبدِاللّهِ عليه السلام قالَ لِغِلمانِهِ : أميطوا عَنّي حَتّى اُقِرَّ لِرَبّي بِما عَمِلتُ :
«اللّهُمَّ مِن قِبَلِكَ الرَّوحُ والفَرَجُ والعافِيَةُ ، اللّهُمَّ إنَّ عَمَلي ضَعيفٌ فَضاعِفهُ لي ، واغفِر لي مَا اطَّلَعتَ عَلَيهِ مِنّي وخَفِيَ عَلى خَلقِكَ» ، وتَستَجيرُ بِاللّهِ مِنَ النّارِ وتَختارُ لِنَفسِكَ مِنَ الدُّعاءِ .
ثُمَّ استَقبِلِ الرُّكنَ اليَمانِيَّ والرُّكنَ الَّذي فيهِ الحَجَرُ الأَسوَدُ فَاختِم بِهِ ، وإن لَم تَستَطِع فَلا يَضُرُّكَ ، وتَقولُ :
«اللّهُمَّ قَنِّعني بِما رَزَقتَني ، وبارِك لي فيما آتَيتَني » ^۱ .

۵۳۷.عَبدُ السَّلامِ بنُ عَبدِ الرَّحمن :قُلتُ لِأَبي عَبدِاللّهِ عليه السلام : دَخَلتُ طَوافَ الفَريضَةِ فَلَم يُفتَح لي شَيءٌ مِنَ الدُّعاءِ إلاَّ الصَّلاةُ عَلى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ ، وسَعَيتُ فَكانَ كَذلِكَ ! فَقالَ : ما اُعطِيَ أحَدٌ مِمَّن سَأَلَ أفضَلَ مِمّا اُعطيتَ ^۲ .