۷۵.امام صادق عليه السلامـ درباره آيه « وَمَنْ يرد فيه بالحادٍ بِظلمٍ » ـ: هركس در آن جا غير خدا را بپرستد، يا با غير اولياء خدا دوستى و همبستگى كند، او ملحِد به ستم است و بر خداست، كه او را از عذابى دردناك بچشاند.

بيان

اِلحاد به معنى انحراف از راه راست و طريقه حق است. در اين آيه ظالمين، ملحد محسوب شده و به آنان وعده عذاب داده شده است. اين به معنى سببيت ظلم براى الحاد است، زيرا ظلم نوعى عدول عملى و انحراف از حق است، ولى آيه علاوه بر اين به حكم خاصى اشاره دارد كه در غير حرم مكّه، جارى نيست. اين حكم، تطبيق ملحد بر هر ظالمى است، چه ظلم كوچك باشد و چه بزرگ و ظلم در مكّه را گناه كبيره مى شمرد و به تبع آن عذاب اليم را وعده مى دهد و بر اين تعميم و شمول تأكيد شده است، زيرا «مَنْ» عموم بدلى دارد، و مفعول «يُردْ» حذف شده است تا هر گونه كارى را در برگيرد.
به علاوه «الحاد» و «ظلم» هر دو نكره و بصورت اسم جنس آورده شده اند تا اين اطلاق را تفهيم كنند.
پس تركيب آيه به اين شكل است كه جمله «من يرد...» تا پايان بر خبر «انّ» در صدر آيه دلالت مى كند و باء در «الحاد» باء ملابسه و همراهى و در «ظلم» باء سببيّت مى باشد.

۷۵.الإمام الصادق عليه السلامـ في قَولِ اللّهِ عَزَّوجَلَّ :«ومَن يُرِد فيهِ بِإِلحادٍ بِظُلمٍ»ـ: مَن عَبَدَ فيهِ غَيرَ اللّهِ عَزَّوجَلَّ ، أو تَوَلّى فيهِ غَيرَ أولِياءِ اللّهِ فَهُوَ مُلحِدٌ بِظُلمٍ ، وعَلَى اللّهِ تَبارَكَ وتَعالى أن يُذيقَهُ مِن عَذابٍ أليمٍ ^۱ .