امام کاظم علیه السلام
ـ في قَولِه تَعالى : «يُحْيِي الأَرْضَ بَعدَ مَوتِها» ـ: لَيسَ يُحيِيها بِالقَطْرِ، و لكِنْ يَبعَثُ اللّهُ رِجالاً فيُحيُونَ العَدلَ فتَحيا الأرضُ لإحياءِ العَدلِ، و لاَءقامَةُ الحَدِّ للّهِِ أنفَعُ في الأرضِ مِنَ القَطرِ أربَعينَ صَباحا .
ـ درباره آيه «زمين را بعد از مرگش زنده مى كند» ـفرمود : منظور زنده كردن زمين با باران نيست، بلكه خداوند مردانى را مى فرستد كه عدالت را زنده مى كنند و با زنده شدن عدالت، زمين نيز زنده مى شود. هر آينه، بر پا داشتن حدود (احكام) خدا در روى زمين، از باران چهل روز سودمندتر است.
الكافي : ج 2 ص 174 ح 7
نادانی (جهل)
گریستن (بخش اول)
محبت
دوست داشتن براى خدا (حب فی الله)
خدا دوستی (حب الله)
مجادله
سزا (جزا)
سپاه
زیبایی
دیوانگی
دوزخ
خوشگذرانی
جهاد (سخت كوشى در فرمانبرى از خدا)
جنابت