حديث

۲۲۰.صحيح البخارىـ به نقل از عبد اللّه ـ :چون آيه «آنان كه ايمان آوردند و ايمان خويش را به ستم نياميختند » نازل شد ، اين مطلب ، بر مسلمانان سخت آمد و گفتند : اى پيامبر خدا ! كدام يك از ماست كه [با گناهانش] به خويش ستم نكند ؟!
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «مقصود ، اين نيست . مراد از اين [ستم] ، شرك است . مگر نشنيده ايد آنچه را لقمان در مقام پند ، به پسرش گفت كه : «اى پسرك من ! براى خدا شريكى مگير ؛ [چرا كه] شرك ، ستمى بزرگ است» ؟» .

۲۲۱.امام على عليه السلام :آفت ايمان ، شرك است .

ه ـ بدعت در دين

قرآن

«كيست گم راه تر از آن كه از هوس خويش ، پيروى كند ، بى هيچ ره نمودى از جانب خدا ؟! خدا مردمِ ستمكار را هدايت نمى كند» .

«آنان كه بدى كنند ، كيفرِ هر بدى اى ، همانند آن است و آنان را خوارى اى فرو مى گيرد . آنان از دست خدا ، هيچ نگاهدارى ندارند . گويى كه پاره هايى از شب تاريك را بر چهره شان كشيده اند . آنان دوزخى اند و در آن ، جاويدان اند» .

«بگو : آيا شما را از زيانكارترين كسان ، آگاه كنيم ؟ آنان كه كوشش شان در اين زندگى ، گم شده است ؛ ولى خود مى پندارند كه كار نيك مى كنند . آنان كسانى هستند كه نشانه هاى پروردگارشان و ديدار او را باور نكرده اند و [از اين رو ،] كارهايشان تباه شده است . پس ما به روز رستاخيز ، برايشان ترازويى برپا نخواهيم كرد» .

ر . ك : كهف : آيه 26 ، روم : آيه 29 ، ص : آيه 26 ، شورا : آيه 15 و 21 ، جاثيه : آيه 18 ـ 19 ، محمّد : آيه 14 ، نجم : آيه 23 .