كه «قَلبُ المُؤمِنِ عَرشُ الرَّحمنِ ؛ دل مؤمن ، عرش خداست» و «المُؤمِنُ أعظَمُ حُرمَةً عِندَ اللّهِ مِنَ الكَعبَةِ وَ مِنَ المَلَكِ المُقَرَّبِ ؛ حرمت مؤمن در پيشگاه خداوند ، بالاتر از حرمت كعبه و فرشته مقرّب است» و «أطيَبُ الأَشياءِ ريحا فِى الآفاقِ ؛ خوش بوترين چيز در عالم است» و ... .
همچنين روايت شده كه زندگى اهل ايمان در روى زمين ، بركات فراوانى براى نظام هستى و جامعه بشر دارد .
با تأمّل در رواياتى كه بر ارزش ايمان و مؤمن دلالت دارند ، روشن مى شود كه همه اين فضيلت ها براى مطلق ايمان و مؤمن نيست ؛ بلكه ايمان درجاتى دارد كه ميزان ارزش آن ، وابسته به درجه آن است و هر چه مؤمن از نظر اخلاقى و عملى پيشرفت كند ، به مراتب بالاترى از فضايل ذكر شده دست مى يابد . نصوصى كه بر اين معانى دلالت دارد، در فصل سوم خواهند آمد .
هشت . مبادى ايمان
از نگاه قرآن و حديث ، ايمان ، ريشه در فطرت و سرشت انسان دارد . عقل ، علم و وحى نيز از درون و بيرون ، به شكوفايى فطرت ايمان ، مدد مى رسانند . افزون بر اين ، كسانى كه از حجّت عقل و وحى پيروى كنند ، مشمول هدايت هاى ويژه الهى قرار مى گيرند و با كمك توفيق خداوند متعال ، به مراتب عالى ايمان دست مى يابند . در فصل چهارم، آيات و احاديثى كه بر اين نكات دلالت دارند ، عرضه خواهند شد .
نُه . پايدارى و ناپايدارى ايمان
يكى از نكات تنبّه آفرينى كه در احاديث اهل بيت عليهم السلام مورد توجّه قرار گرفته است ، تقسيم بندى ايمان به پايدار و ناپايدار است .
