5 / 7
استعداد پذيرفتن امانت تكليف
قرآن
«ما امانت [الهى] را به آسمان ها و زمين و كوه ها عرضه كرديم پس آنها از پذيرفتن آن ، خوددارى كردند و از آن ترسيدند ، و انسان ، آن را پذيرفت . به راستى كه او ستمكارى نادان بود» .
حديث
۱۲۶.امام على عليه السلامـ از سخنان ايشان در سفارش به يارانش ـ :از نماز ، مراقبت كنيد ... و ديگر ، آن كه امانت گزار باشيد ؛ زيرا كسى كه امانت گزار نيست ، زيانكار است . امانت ، به آسمان هاى افراشته و زمين هاى گسترده و كوه هاى بلند ، عرضه شد ؛ زيرا چيزى بالاتر و گسترده تر و بلندتر و بزرگ تر از اينها نبود . اگر بنا بود چيزى به خاطر درازى يا پهنى يا نيرومندى و يا صلابت ، امانت را نپذيرد ، هر آينه ، اين سه بودند ؛ امّا از عقوبت ترسيدند و چيزى را دانستند كه موجود ناتوان تر از آنها ندانست ، و او انسان است . «به راستى كه او ستمكارى نادان بود» .
۱۲۷.امام على عليه السلامـ هنگامى كه زِنديقى از ايشان در باره اين سخن خداوند عز و جل كه :«ما امانت [الهى] را بر آسمان ها و زمين و كوه ها عرضه كرديم . پس آنها از پذيرفتن آن ، خوددارى
كردند و از آن ترسيدند ، و انسان ، آن را پذيرفت . به راستى كه او ستمكارى نادان بود»پرسيد و گفت : اين امانت چيست ؟ و اين انسان كيست ؟ از صفت [و شأن] خداى توانا و دانا نيست كه حقيقت را از بندگانش پوشيده بدارد ـ :امّا امانتى كه پرسيدى ، امانتى است كه نبايد و نشايد بود ، مگر در پيامبران و اوصياى آنان ؛ چرا كه خداوند ـ تبارك و تعالى ـ ، آنان را امين خود بر خلقش قرار داد و حجّت هاى خويش در زمينش نهاد .
