ج ـ آزمندى به دنيا

۱۷۶.امام على عليه السلام :مردم در دنيا دو گونه عمل مى كنند :
يكى ، آن كس كه در دنيا براى دنيا كار مى كند و دنيا او را از آخرتش باز مى دارد و نگران فقر بازماندگان خود است ؛ ليكن براى فقر خويش [ در آخرت ]نگران نيست . پس عمر خويش را در راه منفعت ديگران صرف مى كند.
و ديگرى ، آن كس كه در دنيا براى پس از آن ، كار مى كند . چنين كسى نصيبش از دنيا ، بدون كار و تلاش ، به او مى رسد و بهره اش را از هر دو جهان به دست مى آورد و هر دو سراى را با هم دارد . پس نزد خداوند آبرومند مى شود ، چندان كه هر حاجتى از او بخواهد ، [خداوند] آن را از او دريغ نمى كند.

۱۷۷.امام على عليه السلام :مبادا چسبيدن دنياپرستان به دنيا و آزمندى شان به آن ، تو را بفريبد ؛ چرا كه خداوند ، تو را از حال دنيا آگاه ساخته ، و دنيا ، خود نيز از حقيقت خويش ، پرده برداشته و بدى هايش را براى تو آشكار ساخته است !
همانا دنياپرستان ، [چونان] سگان پارس كننده و ددان درنده اند كه بر يكديگر خُرناس مى كشند . نيرومندشان ، ناتوانشان را مى خورد و بزرگ ترهايشان ، كوچك ترهايشان را مغلوب مى كنند ، [يا چونان] اُشترانى (/ چارپايانى) هستند ، برخى پاى بسته و برخى ديگر رها شده [در بيابان] كه خِرَدهايشان را از دست داده اند و راه بيابان خشك در پيش گرفته اند، [يا چونان] رمه هايى آفت زده كه به صحرايى شنزار رو كنند ، نه چوپانى دارند كه آنها را سر و سامان دهد و نه چراننده اى كه به چراگاهشان بَرد .
دنيا ، آنان (دنياپرستان) را به راه كورى (بيراهه) كشانده و ديدگانشان را از مناره هدايت فرو پوشانده است . از اين رو، در حيرانى هاى دنيا سرگردان اند و در ناز و نعمت هاى آن غرقه گشته اند و آن را به پروردگارى گرفته اند . دنيا آنها را به بازى گرفته است و آنان نيز با دنيا بازى مى كنند و فراسوى دنيا (آخرت) را از ياد برده اند . مشتاب ، كه به زودى ، تاريكى برطرف مى شود . گويا مسافران به منزل رسيده اند و آنان كه مى شتابند ، به زودى [به كاروانيان] مى پيوندند.