5 / 2
برادرى افكندن پيامبر صلى الله عليه و آله ميان يارانش پيش از هجرت
۲۰۲.المُحبَّرـ در يادكرد از برادرى افكندن پيامبر صلى الله عليه و آله ميان ياران مهاجرش پيش از هجرت ـ :ايشان در مكّه ميان يارانش ، بر پايه حق و هميارى مالى ، برادرى افكند و خود را با على بن ابى طالب عليه السلام ، برادر قرار داد.
۲۰۳.السيرة الحلبيّة :پيش از هجرت ، پيامبر صلى الله عليه و آله ميان مسلمانان ، يعنى مهاجران ، بر پايه حق و هميارى مالى ، برادرى افكند : ابو بكر را با عمر ، برادر قرار داد ، حمزه را با زيد بن حارثه ، عثمان را با عبد الرحمان بن عوف ، زبير را با ابن مسعود ، عبادة بن حارثه را با بلال ، مصعب بن عمير را با سعد بن ابى وقّاص ، ابو عبيدة بن جرّاح را با سالم (غلام ابو حذيفه) ، سعيد بن زيد را با طلحة بن عبيد اللّه ، و على عليه السلام را با خودش و فرمود : «آيا راضى نيستى كه برادر تو باشم؟» .
على عليه السلام گفت : البتّه كه راضى ام ، اى پيامبر خدا!
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «تو در دنيا و آخرت ، برادر منى». ۱
1.حلبى در السيرة ى خود مى افزايد : عبّاس بن تيميّه ، برقرارى پيوند برادرى ميان مهاجران ، بويژه برادرى ميان پيامبر صلى الله عليه و آله و على عليه السلام را انكار كرده است و گفته : چون برادرى افكندن ميان مهاجران و انصار براى اين صورت گرفت كه به يكديگر رسيدگى كنند و دل هايشان نسبت به هم پيوند بخورد ، بنا بر اين ، برادرى افكندن ميان مهاجر با مهاجر ، معنا ندارد .
ابن حجر گفته است : اين ، ردّ نص با قياس است . برخى از مهاجران ، از جهت مالى و يا قبيله اى قوى تر از برخى ديگر بودند . پيامبر خدا ميان فرادست ها و فرودست ها برادرى افكند تا فروتر از فراتر بهره مند شود و فراتر از فروتر كمك بگيرد و اين جا فلسفه برادرى افكندن ميان ايشان و على عليه السلام آشكار مى شود ؛ كسى كه پيش از بعثت ، پيامبر صلى الله عليه و آله را در كارش مدد مى رساند (ر . ك : عيون الأثر : ج ۱ ص ۲۳۰) .
