جانش زيانبارتر است و اكتفا به قدر ضرورت در خوردن آنها ، سلامت جسم و جان انسان را تضمين مى كند .
در باره نقش خوردن در سير و سلوك و معرفت شناسى ، احاديث اسلامى را به چهار دسته مى توان تقسيم كرد :

1 . غذاى حلال و نورانيت دل

دسته اوّل ، شامل احاديثى است كه تصريح مى كنند خوردنِ غذاى حلال ، موجب صفاى دل و نورانيت آن مى شود ، چنان كه از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده است :
مَن أكَلَ مِنَ الحَلالِ صَفا قَلبُهُ و رَقَّ .^۱
هر كه از حلال بخورد ، دلش صفا مى يابد و نازك مى شود .مَن أكَلَ الحَلالَ أربَعينَ يَوما ، نَوَّرَ اللّهُ قَلبَهُ ، و أَجرى يَنابيعَ الحِكمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِهِ .^۲
هر كس چهل روز حلال بخورد ، خدا دلش را نورانى مى كند و چشمه هاى حكمت را از قلبش بر زبانش جارى مى سازد .

2 . كم خوردن و نورانيت دل

دسته دوم ، احاديثى هستند كه كم خوردن و گرسنگى را مايه نورانى شدن دل ، معرّفى مى كنند ، مانند آنچه از پيامبر صلى الله عليه و آله روايت شده است :
إذا أقَلَّ الرَّجُلُ الطُّعمَ مُلِئَ جَوفُهُ نورا .^۳
انسان ، چون از خوراكش بكاهد ، درونش پر از نور مى شود .