۵۹۰۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنَّ العبدَ لَيَكونُ لَهُ الحاجَةُ إلَى اللّهِ عزّ و جلّ فيَبدأُ بالثناءِ و الصلاةِ على محمّدٍ و آلِ محمّدٍ حتّى يَنْسَى حاجَتَهُ فَيَقضِيها اللّهُ لَهُ مِن قَبلِ أنْ يَسألَهُ . ^۱

۵۹۰۸.عنه عليه السلام :لقد دَعَوتُ اللّهَ مَرَّةً فاستَجابَ و نَسِيتُ الحاجَةَ ، لأنّ استجابَتَهُ بِإِقبالِهِ على عبدِهِ عند دَعوَتِهِ أعظَمُ و أجَلُّ مِمّا يُريدُ مِنهُ العبدُ و لَو كانَت الجَنَّةَ و نَعِيمَها الأبَدَ . ^۲

(انظر) العبادة : باب 2464 .

1211

مَن تُستَجابُ دَعوَتُهُ

۵۹۰۹.الإمامُ الحسنُ عليه السلام :أنا الضَّامِنُ لِمَن لَم يَهجُسْ في قلبِهِ إلاّ الرّضا أن يَدعُوَ اللّهَ فَيُستَجابَ لَهُ . ^۳

۵۹۱۰.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :مَن لم يَرجُ النّاسَ في شيءٍ و رَدَّ أمرَهُ إلى اللّهِ عزّ و جلّ في جميعِ اُمورِهِ استَجابَ اللّهُ عزّ و جلّ لَهُ في كلِّ شيءٍ . ^۴

۵۹۰۷.امام صادق عليه السلام :هرگاه بنده را به درگاه خداوند عزّ و جلّ حاجتى باشد و پيش از طلب حاجتِ خود، زبان به ستايش [خدا ]و درود فرستادن بر محمّد و خاندان محمّد بگشايد، چندان كه يادش برود حاجتى نيز داشته است، خداوند حاجت او را ، پيش از آن كه بخواهد ، برآورد .

۵۹۰۸.امام صادق عليه السلام :يك بار خداى را خواندم و او پاسخم را داد، من حاجت خود را از ياد بردم ؛ زيرا پاسخ دهى خدا از روى اقبالِ او به بنده اش در هنگام دعا، بسى بزرگتر و ارزشمندتر است از آنچه بنده از او مى خواهد ، حتى اگر خواسته اش بهشت و نعمتهاى جاويدان آن باشد .

1211

آن كه دعايش مستجاب مى شود

۵۹۰۹.امام حسن عليه السلام :كسى كه در دلش هوايى جز خشنودى [خدا] نگذرد، من ضمانت مى كنم كه خداوند دعايش را مستجاب كند .

۵۹۱۰.امام زين العابدين عليه السلام :هر كه در هيچ كارى به مردم اميد نبندد و همه كارهاى خود را به خداوند عزّ و جلّ وا گذارد، خداوند هر خواسته اى كه او داشته باشد اجابت كند .