بايد گفت : اين معنا در واقع ، يكى از كاربردهاى كلمه «بلد» است ، نه معناى لغوى آن .

بلد ، در قرآن و حديث

در قرآن كريم ، واژه «بلد»، نُه بار ، ^۱ «بلدة» پنج بار ، ^۲ و «بلاد» پنج بار ، ^۳ به مناسبت هاى مختلف ، تكرار شده است . اين كلمه در قرآن ، در پنج معنا به كار رفته است :
1 . زمينِ بدون گياه ، مانند :
«فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَّيِّتٍ .^۴
پس ، آن [ابر] را به سوى سرزمينى مرده رانديم» .
و
«فَأَنشَرْنَا بِهِ بَلْدَةً مَّيْتًا .^۵
پس ، به واسطه آن [باران] ، سرزمينى مرده را زنده گردانيديم» .
2 . زمينِ داراى گياه ، مانند :
«وَالْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَبَاتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ .^۶
و زمين پاك ، گياهش به اذن پروردگارش بر مى آيد» .
3 . سرزمين هاى مسكونى ، مانند :