1540

الحَثُّ عَلَى الرَّقابةِ النَّفسِيَّةِ

۷۶۰۶.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :عَوِّدُوا قُلوبَكُمُ التَّرَقُّبَ ، و أكثِرُوا التَّفَكُّرَ و الاعتِبارَ . ^۱

۷۶۰۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :اِجعَلْ مِن نفسِكَ على نفسِكَ رَقيبا ، و اجعَلْ لاِخِرَتِكَ مِن دُنياك نَصيبا . ^۲

۷۶۰۸.عنه عليه السلام :يَنبَغِي أن يكونَ الرجُلُ مُهَيمِنا عَلى نَفسِهِ ، مُراقِبا قَلبَهُ حافِظا لِسانَهُ . ^۳

۷۶۰۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :اِحمِلْ نفسَكَ لنفسِكَ، فإن لَم تَفعَلْ لَم يَحمِلْكَ غَيرُكَ . ^۴

1541

الحَثُّ عَلَى مُراقَبَةِ اللّهِ

۷۶۱۰.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آلهـ لأبي ذَرٍّ ـ: احْفَظِ اللّهَ يَحفَظْكَ ، احفَظِ اللّهَ تَجِدْهُ أمامَكَ . ^۵

۷۶۱۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :طُوبى لمَن راقَبَ رَبَّهُ ، و خافَ ذَنبَهُ . ^۶

۷۶۱۲.عنه عليه السلام :رَحِمَ اللّهُ امرأً راقَبَ رَبَّهُ ، و تَنكَّبَ ذَنبَهُ ، و كابَرَ هَواهُ ، و كَذَّبَ مُناهُ ، امرَأً أزَمَّ نفسَهُ مِنَ التَّقوى بزِمامٍ ......... دائمَ الفِكَرِ ، طويلَ السَّهَرِ ، عَزوفا عنِ الدنيا ......... قد وَقَرَ قَلبَهُ ذِكرُ المَعادِ ، و طَوى مِهادَهُ ، و هَجَرَ وسادَهُ ، مُنتَصِبا على أطرافِهِ ......... خَشُوعٌ في السِّرِّ لربِّهِ ، لَدَمعُهُ صَبِيبٌ ، و لَقَلبُهُ وَجِيبٌ ......... راضيا بالكَفافِ مِن أمرِهِ ، يُظهِرُ دُونَ ما يَكتُمُ ، و يَكتَفِي بأقَلَّ مِمّا يَعلَمُ . ^۷

1540

تشويق به مراقبت نفْس

۷۶۰۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :دلهايتان را به مراقبت عادت دهيد و زياد بينديشيد و عبرت بگيريد .

۷۶۰۷.امام على عليه السلام :از خود مراقبى بر خود بگمار ، و از دنياى خويش براى آخرتت بهره اى برگير .

۷۶۰۸.امام على عليه السلام :سزاوار است كه آدمى نگهبان نفس خود و مراقب دل و نگه دار زبان خويش باشد .

۷۶۰۹.امام صادق عليه السلام :خودت، بار خودت را به دوش كش و اگر چنين نكنى ، كسى ديگر بار تو را به دوش نكشد .

1541

تشويق به در نظر داشتن خدا

۷۶۱۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ به ابوذر ـفرمود : مراعات خدا كن تا خدا تو را مراعات كند و خدا را در نظر داشته باش ، تا [همواره] او را در برابر خود بيابى .

۷۶۱۱.امام على عليه السلام :خوشا كسى كه پروردگارش را در نظر داشته باشد و از گناه خويش بترسد .

۷۶۱۲.امام على عليه السلام :خدا رحمت كند كسى را كه پروردگار خويش را در نظر آرد و از گناه روى گرداند و با هواىِ نفس خود بستيزد و آرزوهايش را دروغ شمارد [و بدانها دل مبندد] و نفس خود را با مهار تقوا لجام كند . . . و پيوسته بينديشد ، زياد شب زنده دارى كند ، از دنيا دل بركَنَد . . . ياد معاد دل او را آرام و استوار گرداند و بستر خود را بر چيند و بالينش را رها كند و [براى عبادت ]برخيزد . . . در نهان در برابر پروردگارش خاشع باشد ، اشكش ريزان و دلش ترسان باشد . . . به كفاف زندگى اش خرسند باشد ، آنچه آشكار مى كند، كمتر باشد از آنچه در دل دارد و به كمتر از آنچه مى داند بسنده كند .