و در حديثى از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نقل شده كه فرمود :
إنَّ لِلقُرآنِ ظَهراً وَ بَطناً ، وَ لِبَطنِهِ بَطنٌ إلى‏ سَبعَةِ أبطُنٍ .^۱
قرآن ، ظاهرى دارد و باطنى، و باطن آن هم باطنى دارد ، تا هفت بطن (لايه درونى) .
اين حديث از امام على عليه السلام نيز به لايه‏ها و بطون معنايى قرآن اشاره دارد :
إنَّ كِتابَ اللَّهِ عَلى‏ أربَعَةِ أشياءَ: عَلَى العِبارَةِ، وَ الإِشارَةِ، وَ اللَّطائِفِ، وَ الحَقائِقِ؛ فَالعِبارَةُ لِلعَوامِّ، وَ الإِشارَةُ لِلخَواصِّ، وَ اللَّطائِفُ لِلأَولِياءِ، وَ الحَقائِقُ لِلأَنبِياءِ .^۲
همانا كتاب خدا، بر چهار چيز [، قابل تقسيم‏] است : بر عبارت ، اشارت ، لطايف و حقايق . عبارت ، براى عوام است ، اشارت براى خواص ، لطايف براى اوليا ، و حقايق براى انبيا .
توضيح اين مراتب را در جاى خود، در اين كتاب، خواهيم آورد . ^۳

مهجوريّت قرآن‏

اما اين درد را به كجا بايد برد كه كتابى با اين ويژگى‏هاى بى نظير، نه در گستره جوامع اسلامى و نه حتّى در ميان ما و در حوزه‏هاى علميه ، آن گونه كه شايد و بايد، مورد توجه و بهره بردارى نيست .
آية اللَّه بهجت رحمه اللَّه عليه از امام خمينى قدس سرّه نقل كرده‏اند كه مرحوم آية اللَّه حاج شيخ عبدالكريم حائرى فرموده است :
عامّه ، عترت را كنار گذاشتند و خاصّه، قرآن را! ^۴