۲۴۶.امام باقر عليه السلامـ در يادكرد از نامه يعقوب عليه السلام به عزيز مصر ـ :يعقوب عليه السلام به او نوشت : «... فرزندى داشتم كه هيچ كس را در دنيا به اندازه او دوست نمى داشتم . او نور چشم و ميوه دل من بود . [روزى] برادرانش او را بيرون بردند و چون باز گشتند ، مدّعى شدند كه گرگ او را خورده است . پس پشتم خميد و از بس براى او گريه كردم ، بينايى ام از دست رفت» .
ر .ك : ص 275 (مويه گران) .
7 / 5
گريستن شعيب عليه السلام
۲۴۷.امام صادق عليه السلام :شُعيب ، از بسيار گريه كنندگان بود .
ر .ك : ص 153 ح 106 .
7 / 6
گريستن داوود عليه السلام
۲۴۸.بحار الأنوارـ به نقل از وهب ـ :داوود عليه السلام پس از آن كه خدا توبه اش را پذيرفت ، سى سال بر گناه خود گريست و شبانه روز گريه مى كرد .
۲۴۹.داوود عليه السلام :معبودا ! پيشانى ام زخم برداشت و چشمانم خشكيد ، از ترس سوخته شدن بدنم [در آتش دوزخ] .
