۳۶۷.امام على عليه السلام فرمود :«هر گاه بنده صالحى بميرد، آن جاهايى از زمين كه در آنها نماز مى خوانده و آن جاى از آسمان و زمين كه كردارش از آن [به درگاه خدا] بالا مى رفته است ، بر او مى گريند» .
ايشان سپس خواند : «پس آسمان و زمين بر ايشان نگريستند و از مهلت داده شدگان نبودند» .

۳۶۸.امام صادق عليه السلام :هر مؤمنى در سرزمين غربت بميرد ، به طورى كه گريه كنندگانى در آن جا نداشته باشد ، قطعاتى از زمين كه در آنها خداوند عز و جلرا عبادت مى كرده است ، بر او مى گريند ، جامه هايش بر او مى گريند ، درهاى آسمان كه كردارش از آنها بالا مى رفته، بر او مى گريند ، و دو فرشته گماشته بر وى، بر او مى گريند .

۳۶۹.كامل الزياراتـ به نقل از عبد اللّه بن هلال ـ :امام صادق عليه السلام فرمود: «آسمان بر حسين بن على و يحيى بن زكريّا گريست و براى هيچ كس جز اين دو ، گريه نكرد» .
گفتم : گريه اش چگونه بود ؟
فرمود : «چهل روز خورشيد با سرخى ، بر مردم طلوع مى كرد و با سرخى ، غروب مى نمود» .
گفتم : پس گريه اش اين بود ؟
فرمود : «آرى» .

ر . ك : دانش نامه امام حسين عليه السلام : ج 10 ص 121 (فصل چهارم / گريه آسمان و زمين و همه چيز) .

10 / 3

گريه كردن كوه ها و حيوانات و پرندگان

۳۷۰.تفسير البغوىـ به نقل از وهب ـ :داوود عليه السلام ... پس بعد از آن خطا ، ايّام را به چهار
روز تقسيم كرد : يك روز براى قضاوت ميان بنى اسرائيل ، يك روز را براى زنانش ، يك روز در بيابان ها و كوه ها و سواحل به تسبيح گويى مى پرداخت ، و يك روز در خانه اش خلوت مى كرد... .
چون روز گريه و ناله اش مى شد ، به بيابان ها مى رفت و صدايش را به نيايش ، بلند مى كرد و مى گريست و درختان و ريگ ها و پرندگان و جانوران ، هم صدا با او مى گريستند ، تا جايى كه اشك هايشان مانند جويبار روان مى شد . سپس به كوه ها مى رفت و صدايش را به نيايش ، بلند مى كرد و مى گريست و كوه ها و سنگ ها و جنبندگان و پرندگان ، هم نوا با او مى گريستند ، چندان كه از گريه آنها ، آب در درّه ها جارى مى شد . آن گاه به ساحل مى رفت و صدايش را به نيايش ، بلند مى كرد و مى گريست و ماهيان و حيوانات و مرغان دريايى و درندگان ، هم صدا با او گريه مى كردند .