۳۱.امام صادق عليه السلامـ از دعايى كه آن را به عبد الرحمان بن سيابه داد ـ :اى خدايى كه داراى بخشش و عظمت هستى و اى خدايى كه صاحب ستايش زيبا و سپاس هستى! از تو درخواست مى كنم ، چونان درخواست كردن كسى كه گردنش را در برابر تو فرود آورده ، و بينى اش را در پيشگاهت به خاك [مذلّت] ماليده ، و چهره اش را برايت بر زمين ساييده ، و خويشتن را براى تو خوار و رام كرده ، و از ترس تو اشكش سرازير شده و گريه امانش نمى دهد ، و به گناهانش در پيشگاه تو اعتراف دارد ، و خطاهايش او را در نزد تو رسوا ساخته ، و جُرمش او را در برابر تو بدنام كرده ، و نيرويش سست شده ، و چاره اى برايش نمانده ، و رشته هاى فريبكارى اش از هم گسيخته ، و دستش از هر باطلى كوتاه گشته ، و گناهانش او را به خوار ايستادن در برابرت و خاكسارى نمودن در پيشگاهت ، و زارى كردن به درگاهت، وا داشته است .

ر . ك : همين دانش نامه : ج 15 ص 203 ح 10177 .

2 / 2

گريستن بر خطاهاى نفس

۳۲.امام صادق عليه السلام :از جمله چيزهايى كه خداوند عز و جل به موسى بن عمران عليه السلام وحى كرد ، اين بود كه : «اى موسى! ... بى تعجّب مَخَند ، و بر خطاهايت گريه كن، اى پور عمران! .»

۳۳.الكافىـ به نقل على بن اسباط، از معصومان عليهم السلام ، در بيان اندرزهاى خداوند عز و جل به
عيسى عليه السلام ـ :اى عيسى! ... از كار نيك، شادمان شو ؛ زيرا آن، مورد رضاى من است ، و بر كار بد، گريه كن ؛ زيرا آن، ننگ و زشتى است .