مى بافد]؟» .
طبق رواياتى كه در منابع معتبر فريقين (شيعه و اهل سنّت) آمده، مقصود از (شَاهِدٌ) و «وَ مَنْ عِندَهُو عِلْمُ الْكِتَـبِ» ، امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السلام است . ¹ آرى، كسى كه با ويژگى هاى علمى، ² اخلاقى ³ و عملىِ ⁴ آن امام آشنا باشد ، مى داند كه او به گزاف سخن نمى گويد و چيزى جز حق ، بر زبان جارى نمى سازد . از اين رو ، گواهى امام على عليه السلام در كنار گواهى خداوند متعال، سند روشن نبوّت پيامبر خاتم است و پيروى شخصيت برجسته اى مانند على بن ابى طالب عليه السلام از پيامبر خدا ، براى اثبات صداقت و رسالت او كافى است .
گفتنى است كه امير مؤمنان پس از پيامبر خدا ، عالم ترينِ امّت به كتاب خدا و از بزرگ ترين مصاديق گواهان رسالت است . بنا بر اين ، تطبيق آيه ياد شده به ايشان ، با انطباق آن با ساير اهل بيت پيامبر خدا ، منافاتى ندارد ؛ بلكه هر كس حقيقتا با قرآن آشنا باشد ، شاهد صداقت و رسالت آورنده آن است .

1 / 4 . اطّلاع علماى بنى اسرائيل

چهارمين برهان قرآن، براى اثبات رسالت حضرت ختمى مرتبت ، آگاهى علماى بنى اسرائيل از پيشگويى نزول قرآن بر ايشان است :
«وَ إِنَّهُو لَفِى زُبُرِ الْأَوَّلِينَ * أَوَ لَمْ يَكُن لَّهُمْ ءَايَةً أَن يَعْلَمَهُو عُلَمَـؤُاْ بَنِى إِسْرَ ءِيلَ ؛^۵و [ وصفِ ]آن در كتاب هاى پيشينيان آمده است . آيا براى آنان، اين خود ، دليلى روشن نيست كه علماى بنى اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟» .