(يعنى آرامش زندگى) آسيب مى بيند . از اين رو ، احاديث اسلامى، زن را از وادار كردن شوهر به آنچه در توان او نيست، به شدّت نهى كرده اند :
أيُّمَا امرَأةٍ أدخَلَت عَلى زَوجِها فى أمرِ النَّفَقَةِ وَ كَلَّفَتهُ ما لا يُطيقُ ، لا يَقبَلُ اللّهُ مِنها صَرفا وَ لا عَدلاً ، إلّا أن تَتوبَ وَ تَرجِعَ وَ تَطلُبَ مِنهُ طاقَتَهُ .^۱
هر زنى كه در درخواست نفقه ، بر شوهرش فشار آوَرَد و خارج از توان او چيزى بر او تحميل كند ، خداوند ، از آن زن ، نه استغاثه اى را مى پذيرد و نه كَفّاره اى را ، مگر آن كه توبه كند و بر گردد و در حدّ توانش ، از او چيز بخواهد .

4 . منّت نهادن بر شوهر

خانم هايى كه از نظر ثروت و يا موقعيت خانوادگى، بر شوهر خود ، برترى دارند، بايد توجّه داشته باشند كه ثروت و موقعيت خانوادگى خود را به رخ شوهر كشيدن و منّت نهادن بر او ، آفتِ شيرينى زندگى خانوادگى ، و گاه موجب فروپاشى آن است . در شمارى از احاديث ، اين برخورد غير اخلاقى، به شدّت محكوم شده است :
لَو أنَّ جَميعَ ما فِي الأرضِ مِن ذَهَبٍ وَ فِضَّةٍ حَمَلَتهُ المَرأةُ إلى بَيتِ زَوجِها ، ثُمَّ ضَرَبَت عَلى رَأسِ زَوجِها يَوما مِنَ الأيّامِ ، تَقولُ : «مَن أنتَ ؟ إنَّمَا المالُ مالى» ، حَبِطَ عَمَلُها وَ لَو كانَت مِن أعبَدِ النّاسِ ، إلّا أن تَتوبَ وَ تَرجِعَ وَ تَعتَذِرَ إلى زَوجِها .^۲
اگر زن، همه طلا و نقره هاى روى زمين را به خانه شوهرش ببَرَد ، سپس روزى از روزها بر سر او بزند و بگويد : «تو كيستى ؟ اين دارايى ، مال من است» ، اعمالش بر باد مى رود ، اگر چه از عابدترينْ مردمان باشد ، مگر آن كه توبه كند و از سخنش بر گردد و از شوهرش پوزش بخواهد .