الف ـ برادرى اسلامى ، نيازى به اجراى صيغه عقد ندارد

نخستين نكته قابل توجّه اين است كه پيوند برادرى (اخوّت) در امّت اسلامى ، مورد تأكيد قرآن و احاديث اسلامى است و همان طور كه اشاره كرديم ، آثار شرعى و حقوق اجتماعى ويژه اى دارد كه ترتّب آن ، نيازى به اجراى صيغه عقد اخوّت ندارد ، در عين حال ، قابل اسقاط هم نيست.

ب ـ صيغه عقد اخوّت ، از اهل بيت عليهم السلام نرسيده است

در هيچ روايتى به اجراى صيغه عقد اخوّت ، توصيه نشده و آنچه محدّث نورى نقل كرده ، به تصريح خود وى ، روايت شده از اهل بيت عليهم السلام نيست. در جريان ايجاد برادرى ميان مسلمانان در سال اوّل هجرت نيز چيزى به عنوان صيغه عقد اخوّت وجود نداشته است . ظاهرا اين صيغه ، ساخته كسى است كه از باب خيرخواهى ، براى تقويت دوستى و برادرى ميان مسلمانان ، آن را انشا كرده است.
همچنين ، متنى كه صاحب رياض العلماء ، بدان اشاره كرده ، چنان كه محدّث نورى آورده ، يافته نشده است و اگر چنين متنى وجود داشت ، بى ترديد ، لااقل در شرايط كنونى از طريق جستجوى رايانه اى ، دستيابى به آن ، ممكن بود . شايد مقصود وى از متن مورد اشاره ، روايتى است كه دلالت دارد بر اين كه در روز عيد غدير ، پيامبر خدا ، امام على عليه السلام را به برادرى برگزيد .