فقيه ترين فرد طبقه اش برشمرده و رواياتى هم در مدح او آورده است كه نشان مى دهد امام جواد عليه السلام از او اظهار رضايت كرده و برايش دعا كرده است. صفوان در سال ۲۱۰ ق ، از دنيا رفت .

ر . ك : رجال البرقى : ص ۵۵ ، رجال الطوسى : ص ۲۳۸ ش ۵۰۳۸ و ص ۳۵۹ ش ۵۳۱۱ و ص ۳۷۶ ش ۵۵۵۹.

طِرمّاح بن عَدى

او از ياران امام على عليه السلام و فرستاده ايشان به نزد معاويه ، و نيز از ياران امام حسين عليه السلام بود كه در راه به ايشان پيوست و خواست تا هزار مرد از قبيله طايى را به يارى امام عليه السلام بياورد تا در دفاع از او شمشير زنند و امام عليه السلام برايش دعا كرد .

ر . ك :رجال الطوسى : ص ۷۰ ش ۶۳۵ و ص ۱۰۲ ش ۹۹۵ ، تاريخ الطبرى : ج ۵ ص ۴۰۴ ـ ۴۰۷.

عبد اللّه بن جعفر

وى از ياران پيامبر خدا و امام على و امام حسن عليهماالسلام بود و روايات اندكى دارد .

ر . ك : رجال الطوسى : ص ۴۲ ش ۲۸۷ و ص ۷۰ ش ۶۴۲ و ص ۹۵ ش ۹۴۲.

او شخصى كريم ، بخشنده ، خوش ذوق ، خوش اخلاق ، پاك دامن و گشاده دست بود و او را «بحر الجود (درياى بخشش)» مى گفتند . مى گويند : در ميان مسلمانان ، سخاوتمندتر از او وجود نداشته است . او به سال هشتاد هجرى در نود سالگى ، درگذشت .

ر . ك : الاستيعاب : ج ۳ ص ۸۸۰.

عبد اللّه بن عبّاس

ابو العباس عبد اللّه بن عبّاس بن عبد المطّلب قُرَشى هاشمى ، از مفسّران و محدّثان پرآوازه در تاريخ اسلام است . او سه سال پيش از هجرت ، در شعب ابو طالب ، در مكّه ، متولّد شد و در سال هشتم هجرى ، سال فتح مكّه ، به مدينه رفت . عمر ، در دوران خلافتش ، با او مشورت مى كرد . ابن عبّاس در دوره خلافت امير مؤمنان على عليه السلام از ياران و هواداران و مشاوران ايشان و يكى از كارگزاران و امراى لشكر او بود . او در زمان به شهادت رسيدن