را صرف به نظم در آوردن صحنه هاى كارزار و روايات تاريخى كرده اند .

2 . نااميدى

نااميدى ، در بسيارى از اشعار اين دوره ، احساس مى شود، چنان كه تنها روزنه اميد ، ظهور مهدى موعود عليه السلام دانسته شده است. شيخ يوسف بحرانى ، در اين باره سروده است:

امام زمان، چه وقت در ميان مردم، ظهور مى كندتا شريعت را پس از مردنش زنده كند؟^۱

3 . توجّه به شهر كربلا و مقايسه آن با اماكن مقدّس ديگر

شيخ عبد اللّه شَبْراوى (م 1091 ـ 1172ق) ، چنين مى سرايد :

بارگاه والاى تو، كعبه ما شد.پيرامونش مى چرخيم و آن را استلام مى كنيم.^۲

مرحله پنجم: قرن چهاردهم و پانزدهم هجرى

در اين دوره ، بيش از دويست شاعر ^۳ به زبان عربى در باره امام حسين عليه السلام و حادثه عاشورا ،شعر سروده اند. در ميان شاعران اين دوره ، بزرگانى چون : سيّد جعفر حلّى، محمّد حسين كاشف الغطاء، نَزار قَبّانى، احمد شوقى، عبد الحسين اُزرى و مهدى جواهرى ، به چشم مى خورند .