الهى مى‏توان تمسّك جست:

اوّل. آيه حفظ

صريح‏ترين آيه‏اى كه بر نفى هر گونه تحريف در قرآن دلالت دارد، آيه حفظ است . خداوند در اين آيه اعلام كرده است كه ما قرآن را فرو فرستاده‏ايم و خود از آن محافظت خواهيم كرد:
(إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحَفِظُونَ .^۱
ما ذكر را فرو فرستاديم ، و ما نگه‏دار آنيم).
نكات مورد توجه در اين آيه براى اثبات مدعا بدين شرح اند:
يك . مقصود از «ذِكر» در اين آيه ، قرآن است؛ ^۲زيرا در شمارى ديگر از آيات بر اين كتاب آسمانى ذكر اطلاق شده است؛ اما اين احتمال كه مقصود از ذكر ، پيامبر صلى اللَّه عليه و آله باشد ^۳ علاوه بر اين كه با مفهوم تنزيل ، هماهنگ نيست ، با سياق آيات نيز ناسازگار است؛ زيرا در آيات قبل از آيه حفظ چنين آمده است:
(وَ قَالُواْ يَأَيُّهَا الَّذِى نُزِّلَ عَلَيْهِ الذِّكْرُ إِنَّكَ لَمَجْنُونٌ .
و گفتند: اى كسى كه قرآن بر او نازل شده! همانا تو ديوانه‏اى) .
با توجه به اين سياق ، «الف و لام» در كلمه «الذِّكْر» در آيه حفظ، «الف و لام» عهد است؛ يعنى از همان ذكر(قرآن) محافظت مى‏كنيم.
دو . در اين آيه ، با استفاده از ادات تأكيد، بر صيانت از قرآن تأكيد شده است. ^۴ادوات تأكيد در اين آيه عبارت اند از: