آن كه بيمار است ، زيانبار باشد .
رابعا : غذا براى جان انسان و يا جامعه نبايد مَفسده داشته باشد . توضيح ، اين كه : ممكن است غذايى حلال باشد و براى جسم هم زيانبار نباشد ، ليكن چگونگىِ مصرف آن ، براى جان و يا جامعه مفسده داشته باشد (مانند : غذا خوردن در ظروف طلا و نقره ، يا غذا خوردن از سفره اى كه مشروبات الكلى در آن قرار دارد) . خوردن اين گونه غذاها نيز در اسلام ، ممنوع شناخته شده است .

دو . دو وعده غذا خوردن در شبانه روز

در روايات اسلامى ، براى تداوم سلامت و شادابى انسان ، خوردن دو وعده غذا در صبح و شام ، توصيه شده است . اهل بهشت نيز كه در دار السلام ، جاويد هستند ، در همين دو وعده ، غذا مى خورند : «وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِيهَا بُكْرَةً وَ عَشِيًّا ؛^۱و در بهشت ، هر صبح و شام ، روزى آنان آماده است» .

سه . توصيه به كم خورى

پيشوايان دين ، ضمن تأكيد بر كم خورى ، منافع فراوانى براى آن ذكر كرده اند ؛ مانند : تداوم سلامت بدن ، صفاى انديشه ، نورانيّت دل ، رهايى از دام شيطان ، بهره گيرى از ملكوت هستى ، نزديكى به خداوند متعال و استفاده بهتر از عبادت پروردگار .

چهار . خطر پُرخورى

بر عكس ، پُرخورى ، از منظر احاديث ، به شدّت نكوهيده است . پُرخورى ، از سلامت مى كاهد ، و شهوت را مى افزايد ، بدن را بدبو مى كند و زمينه را براى انواع بيمارى هاى جسمى و روحى ، فراهم مى سازد . پُرخورى ، جوهر نفْس را تباه