نكوهش مى كند ^۱ و كسانى كه از دعا كردن ـ كه روح بندگى است ـ استنكاف مى ورزند به جهنم تهديد مى نمايد :
«إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِى سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ .كسانى كه از عبادت من كبر مى ورزند، به زودى به خوارى در دوزخ در مى آيند» .

ج ـ اصلى ترين مقدمات اجابت دعا

خداوند متعال وعده داده كه دعاى نيايشگران را اجابت كند ليكن تحقق اين وعده منوط به تحقق حقيقت دعا از سوى داعى است . ^۲
پيش از اين توضيح داده شد كه حقيقت دعا عبارت است از اين كه «انسان خود را در برابر خداوند متعال نيازمند مطلق ببيند و با پرستش او درصدد جلب عنايت و رحمت او برآيد» .
كسى كه خود را نيازمند مطلق به بى نياز مطلق مى بيند ، از غير او منقطع مى گردد و به او مى پيوندد .
به سخن ديگر خواندن خداوند متعال با خواندن غير او تفاوت جوهرى دارد و تا حال انقطاع به انسان دست ندهد در واقع خدا را نمى خواند . حال انقطاع همان حالى است كه از آن تعبير به خالى كردن دل از غير خدا شده است چنان كه روايت شده از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله درباره اسم اعظم سؤال كردند ، ايشان فرمود :
كُلُّ اسمٍ مِن أسماءِ اللّهِ ، فَفَرِّغ قَلبَكَ عَن كُلِّ ما سِواهُ ، وَادعُهُ بِأَيِّ اسمٍ شِئتَ .^۳