قيس بر منبر رفت و گفت : «اى مردم ! حسين بن على ، بهترينِ خلق خدا و فرزند فاطمه ، دختر پيامبر خداست و من ، فرستاده او به نزد شما هستم . پس دعوتش را اجابت كنيد» . آن گاه ، عبيد اللّه بن زياد و پدرش را لعنت كرد و براى على بن ابى طالب عليه السلام طلبِ آمرزش نمود و بر او درود فرستاد .
عبيد اللّه دستور داد او را از بامِ قصر به زير انداختند و قطعه ، قطعه شد . چون خبرش به امام حسين عليه السلام رسيد ، اشك ريخت و برايش دعا كرد . در دو زيارت «ناحيه مقدّسه» و «رجبيّه» بر او درود فرستاده شده است .

ر . ك : رجال الطوسى : ص 102 ش 1028 ، تاريخ الطبرى : ج 5 ص 352 ـ 405.

كُميت بن زيد

وى از ياران امام زين العابدين ، امام باقر و امام صادق عليهم السلام بود و در سال 61 ق ، مصادف با ايام شهادت امام حسين عليه السلام به دنيا آمد و به سال 126 ق ، در زمان حيات امام صادق عليه السلام بدرودِ حيات گفت . او شاعرى توانا بود و درباره اهل بيت عليهم السلاماشعارى سروده است كه بخشى از يك قصيده او در متن آمد و اينك ، دنباله آن :

شادم من و آيا تو را شادمانى اى استدر حالى كه شوقى نداشته و بازى نكرده اى ؟
شدّت شوقى كه بردبار را به هيجان مى آورَدو اين شوق ، بر پير ، عار نيست .
و اهل ستايش را بستاىبا سخنِ درست و درست ترِ خويش .
بنى هاشم ، ارجمندترين اندفرزندِ شرافت و برترى و پاكى اند .
بدسِگال دان آن كس را كه از دوست داشتن آنان ، نهى ات مى كندو با ريسمان آنان ، هيمه گِرد آور .