موسى بن عمر بن بَزيع

وى از ياران امام جواد و امام هادى عليهماالسلام بوده ؛ امّا از امام رضا عليه السلام نيز روايات متعدّدى نقل كرده كه برخى از آنها در عيون أخبار الرضا عليه السلام آمده است و نيكى و كمال او و منزلتش در نزد امام عليه السلام از آنها پيداست . شيخ طوسى و نجاشى ، او را ثقه دانسته اند . وى ، كتابى هم دارد .

ر . ك : رجال البرقى : ص 57 و 58 ، رجال الطوسى : ص 378 ش 5598.

نابغه جَعْدى

نام او با اختلاف ، قيس بن عبد اللّه و عبد اللّه بن قيس و حيّان بن قيس بن عبد اللّه عامرى جَعْدى ذكر شده است . او در زمان جاهليت ، از دين ابراهيم و يكتاپرستى سخن مى گفت و روزه مى گرفت و استغفار مى كرد . وى ، قصيده اى دارد كه آغازش چنين است :

ستايش خداى را كه انبازى نداردو هر كه بدين ، باور نداشته باشد ، به خود ستم كرده است .
او خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد و اسلام آورد و قصيده رائيه اش را سرود و نخستين كسى است كه چنين قصيده اى سرود . در آن آمده است :

نزد پيامبر خدا شدم كه هدايت آوردو كتابى تلاوت مى كرد كه چون كهكشان ، نورانى بود .
نابغه ، بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله پيوسته نزد خلفا مى رفت . وى ، در شاعرى نيكو بود ؛ امّا در هجوگويى خوب نبود .

ر . ك : اُسد الغابة : ج 5 ص 277 ش 5162 ، الإصابة : ج 6 ص 308 ـ 313.

وائل بن حُجر

از اَقيال (جميع قُيل ، لقب پادشاهان حِميَر و به معناى امير و اميرزاده) حَضْرَموت و پدرش [نيز] از حاكمان آن جا بوده است . او به خدمت پيامبر خدا رسيد . چند روز پيش از رسيدنش ، پيامبر صلى الله عليه و آله آمدن او را به يارانش بشارت داده بود . چون بر پيامبر خدا درآمد ،