ابو شَعثاء

ابو شعثاء يزيد بن زياد بن مهاصر كِنْدى بهدلى ، مردى شجاع و تيرانداز بود . او در سپاه امام حسين عليه السلام جنگيد و به شهادت رسيد . در زيارت هاى «ناحيه مقدّسه» و «رجبيّه» به او سلام داده شده است

ر . ك : المناقب ، ابن شهر آشوب : ج 4 ص 103 ، الإقبال : ص 576 .

ابو عبد اللّه بن صالح

در كتاب هاى رجالى ، از اين شخص نام برده نشده است . در الكافى روايت شده است كه از ناحيه مقدّسه اجازه خروج خواست و پس از گذشت 22 روز به وى اجازه داده شد و او رفت و در حالى كه اميدى به رسيدن به قافله نداشت، به آن رسيد . امام عليه السلام برايش دعاى سلامت كرد و ابو عبد اللّه بن صالح [در اين سفر ]بدى و گزندى نديد .

ر . ك : الكافي : ج 1 ص 519 ، مستدركات علم رجال الحديث : ج 8 ص 418 ش 17095 .

ابو عبيده حذّاء

نام او زياد است ؛ امّا در نام پدرش اختلاف است و عيسى ، رجاء ، ابو رجاء ، مُنذَر ، اَخْرَم و حسن ، نام هايى است كه براى او گفته اند . در اخبار ، عموما با كنيه اش ياد مى شود . وى ، از ياران امام باقر و امام صادق عليهماالسلامبود و نزد خاندان محمّد صلى الله عليه و آله منزلت خوبى داشت . وى در زمان حيات امام صادق عليه السلام از دنيا رفت . روايت شده است كه همسر ابو عبيده ، پس از مرگ او ، نزد امام صادق عليه السلام آمد و گفت : براى اين مى گِريم كه او غريب مُرد و غريب است . امام عليه السلام فرمود : «او غريب نيست . ابو عبيده ، از ما اهل بيت است» .
در المحاسن و الكافى و تهذيب الأحكام ، به اسنادشان از امام صادق عليه السلام آمده است كه فرمود : «هر كس در ميان حَرَمين بميرد ، خداوند ، در روز قيامت ، او را از كسانى برانگيزد كه در امان اند . بدانيد كه ابو عبيده حذّاء ، از جمله ايشان است .

ر . ك : رجال البرقى : ص 13 ، رجال الطوسى : ص 135 ، ش 1410 و 1413 و ص 208 ش 6288 و 2701 و ص 211 ش 2762 .