دو اقدام مهم براى حفظ آبادىِ عتبات ، يكى فراهم كردن آب اين شهرها و ديگرى ، كشيدن ديوار در اطراف آنها بود كه معمولاً بانيان خير ، از ميان حاكمان و دولت مردان ، دست به اين اقدامات مى زدند .

مزار امام عليه السلام در قرن پنجم هجرى

در آغاز قرن پنجم هجرى ، برخى از باديه نشينان ـ كه زندگى سختى داشتند ـ ، به كربلا يورش آوردند. اين امر ، سبب شد تا در سال 400 ق ، با حمايت حسن بن فضل بن سهلان رامهرمزى ، وزير بهاء الدوله بويه ، ديوارى دور شهر كربلا كشيده شود. ^۱ اخبارى حكايت از آن دارد كه كشيدن اين ديوار تا سال 403 ق ، ادامه يافته است. ^۲
در چهاردهم ربيع اوّل سال 407 ق ، به دليل بى احتياطى ، حرم مطهّر امام حسين عليه السلام آتش گرفت ^۳ كه على القاعده ، بايد به سرعت ، بازسازى شده باشد. در اين زمان ، خاندان بويه ، گرچه ضعيف شده بودند ، امّا هنوز در بغداد ، حكمرانى مى كردند. جلال الدوله ابو طاهر ، فرزند بهاء الدوله ، در سال 431 ق ، با تواضع تمام ، به زيارت عتبات مقدّس عراق رفت. وى از يك فرسنگ پيش از رسيدن به حرم امام حسين عليه السلام ، پياده شد و پا برهنه به زيارت رفت. ^۴ سال 479 ق ، سلطان ابو الفتح ملك شاه سلجوقى ، مرقد مطهّر امام عليه السلام را زيارت كرد و دستور تعمير ديوارهاى آن را صادر نمود . ^۵