مزار امام عليه السلام در قرن ششم هجرى

از نيمه دوم قرن پنجم تا نيمه نخست قرن هفتم، كثرت شيعيان در عراق ، از يك سو ، و حضور برخى از وزيران و اميران شيعى در مناطقى از عراق ، مانند آل مَزيَد در حِلّه ، از سوى ديگر سبب توجّه خاص به عتبات بود. در اين ميان، گاه مشكلاتى هم پديد مى آمد. براى نمونه ، گفته شده است كه مسترشد عبّاسى، در سال 529 ق ، اموال خزانه حرم امام حسين عليه السلام را تصرّف كرد و گفت : «قبر ، گنجينه لازم ندارد» ! وى ، اين اموال را صرف سپاهيانش كرد كه عاقبت به خير هم نشد . ^۱

مزار امام عليه السلام در قرن هفتم هجرى

سقوط عبّاسيان، مانع عمده اى را از سرِ راه شيعيان برداشت. در دوره ايلخانان مغول (656 - 736 ق) ، بخصوص در روزگار غازان خان و سلطان محمّد خدابنده ، معروف به اُلجايْتو، به دليل تمايلات شيعى آنان، توجّه خاصّى به تمام مزارهاى اهل بيت عليهم السلام در عراق شد. حرم امام على عليه السلام و امام حسين عليه السلام دائما زيارت مى شد و به اصلاح و تعمير و گسترش آنها ، همّت گمارده مى شد ، ^۲ چنان كه براى آبادانى آن منطقه نيز اقداماتى صورت گرفت كه از آن جمله ، كَنْدن نهرى به نام «نهر غازانى» در اطراف حِلّه براى شيعيان بود . ^۳
غازان ، در سال 694 ق ، ^۴ مسلمان شد و در سال 696 ^۵ و 698 ق ، ^۶ به زيارت مرقد امام حسين عليه السلام رفت . در اين سفرها ، به طور معمول ، اموالى هم ميان علويان