مزار امام عليه السلام در قرن سيزدهم هجرى

در دوره قاجار ، نسبت به تعمير و گسترش حرم امام حسين عليه السلام ، همان احساس دوره صفوى ، بلكه با شدّت بيشتر وجود داشت. روابط آنان با عثمانى ها ، در اين دوره بهتر بود و آنان مى توانستند اقدامات بهتر و گسترده ترى در مقايسه با زمان صفويان، انجام دهند.
آقا محمّدخان قاجار، نخستين سلطان اين سلسله، در سال 1205 ق ، دستور تجديد بناى گنبد و تذهيب و تزيين آن را صادر كرد. ^۱ اقدامات وى ، بويژه در خصوص گنبد ، بسيار استوار بوده است. در سفرنامه ناصر الدين شاه نيز از طلاكارى گنبد توسّط آقا محمّد خان در سال 1287 ق ، ياد شده است. ^۲
در سال 1213 ق ، با تلاش آقا سيّد على طباطبايى، از مراجع تقليد وقت ، راهى ميان مزار شهيدان و مرقد امام حسين عليه السلام گشوده شد و همه شهيدان ، در يك مقبره قرار گرفتند . ^۳
در سال 1216 ق ، وهّابيان به عراق ، يورش آوردند و نه تنها كربلا را غارت كردند ، بلكه آسيب هايى جدّى به حرم ، وارد آوردند. آنان ، ضريح و صندوق را از جا كَندند و زيورآلاتى را كه در آن جا بود ، غارت كردند. خبر اين غارت ، در بسيارى از منابع تاريخى آن دوران ، ضبط شده است. در اين حمله ، تعداد بسيارى از زائران امام حسين عليه السلام به شهادت رسيدند. ^۴
در سال 1216ق، به دستور فتحعلى شاه، ضريح تازه اى براى حرم امام حسين عليه السلام