شرح العيون، قول به تحريم را به اكثر اصحاب نسبت داده است .^۱ محدّث نورى نيز اين قول را پذيرفته و بر آن، استدلال كرده است .^۲

5. جمع‏بندى‏

با توجّه به داده‏هاى پيشين، نكاتى را به اجمال بيان مى‏كنيم :

يك. مراد از تسميه‏

تأمّل در استعمال واژه «اسم» در زبان عربى، مشخّص مى‏كند كه گاه مراد از اين واژه، نام خاصّ يا همان عَلَم است و قسيم كنيه و لقب قرار مى‏گيرد و گاه در معناى وسيع خود، استعمال مى‏شود كه افزون بر عَلَم، لقب و كنيه را نيز در برمى‏گيرد؛ چرا كه در واقع، هر اسم، لقب و كنيه‏اى كه موجب شناساندن و شناخته شدن مسمّا گردد، «اسم» ناميده مى‏شود.
اكنون اين سؤال پديد مى‏آيد كه: احاديث نهى كننده از تسميه: «لا يُسَمَّى اسمُهُ»،^۳
ناظر به كدام يك از اين دو استعمال هستند؟
ظاهراً بيشتر احاديث، اشاره به اسم خاصّ امام عليه السلام را ممنوع شمرده‏اند، چنان كه در بسيارى از متون، لقب مشهور امام عليه السلام يعنى «مهدى» ذكر شده؛ ولى از ذكر نام ايشان اجتناب شده است. حديث نبوى «المَهدِىُّ مِن وُلدِى، اسمُهُ اسمى؛^۴ مهدى از فرزندان من است. نامش نام من است»، يكى از مشهورترين اين احاديث است كه در مصادر معتبر حديثى شيعه و اهل سنّت آمده است . در برخى از متون نيز به جاى نام امام عليه السلام وصفى مشهور همانند «الحجّة من آل محمّد» را براى ايشان ذكر كرده‏اند، از جمله: