نجم الدین الغزی در توصیف کتاب‌های او و گستره انتشار آن چنین می‌نویسد:
و کتاب‌های پرباری تألیف کرد که فراوان، کامل، جامع، سودمند، استوار، پاکیزه، قابل اعتماد و معتبر هستند. بیشتر مصنفات او در زمان حیاتش در سرزمین‌های حجاز، شام، حلب و رومو مغرب و تکرور و هند و یمن مشهور گشت. و در سرعت نوشتن معجزه بزرگی از معجزات الهی بود ^۱.

اساتید و شاگردان

داوودی^۲ شاگرد وی شیوخ سیوطی إجارةً، قراءةً و سماعاً را 51 نفر میداند که به برخی اشاره می‌شود.
سراج الدین البلقینی (فقه)؛ علم الدین ولد الشیخ سراج الدین (ت 868) سمع منه الحاوی الصغیر، المنهاج، شرح المنهاج، التنبیه، الروضة؛ شهاب الدین الشارمساحی (الفرائض)؛ أبو‌زکریا یحیی بن محمد المناوی؛ تقی الدین الشمنی الحنفی (ت 872) فی العربیة و الحدیث؛ محی الدین محمد بن سلیمان الرومی الحنفی (التفسیر و الأصول و العربیة)^۳ ؛ سیف الدین الحنفی ^۴.
گرچه برخی شمار ایشان را تا 150 نفر افزوده‌اند و اساتید او را از میان تمامی فرق اهل سنت نام برده‌اند که در خور توجه است. ابن حجر در این رابطه می‌گوید:
علم را از أخذ بلقينی و شرف مناوی و شمس بن فالاتی و جلال محلی و زين عقبی و برهان بقاعی و سخاوی که هر دو شافعی هستند، و از محقق سرزمین مصر سيف الدين بكتمری و علامه محيی الدين كافيجی برغمی و حافظ قاسم بن قطلوبغا سودونی و امام تقی الدين شمنی که هر دو حنفی هستند و عالمان دیگر مالکی و حنبلی ^۵.
از تعداد شاگردان او با عباراتی همچون تعداد زیاد و جماعتی یاد شده است که از آن جمله میتوان به ابراهیم بن عبد الرحمن العلقمی، أحمد بن علی البدرانی، أحمد بن تانی بک، أحمد بن محمد بن محمد بن علی بن حجر الهیثمی، أحمد بن محمد بن محمد بن السراج البخاری ^۶ اشاره کرد.

کلامی در خور تأمل

در مقدمه ذیل تذکرة الحفاظ کلامی از داوودی نقل میکند و آن را به بوته نقد می‌کشد.