اساتيدش آينده‏اى درخشان برايش پيش‏بينى مى‏كردند. وقتى در سال 1322 هجرى قمرى براى تكميل معلومات به نجف اشرف مشرّف شد، خود مجتهدى متجزّى بود.
بهبهانى شش سال با پشتكار مخصوص و نبوغى كه داشت، از حوزه درس آيت‏اللّه‏ آخوند ملّامحمّد كاظم خراسانى مؤلّف «كفاية الاصول» و آيت‏اللّه‏ آقا سيد كاظم يزدى مؤلّف «عروة الوثقى» سطح عالى فقه و اصول را گذراند و بيشتر استفاضه و استفاده علمى خويش را از آيت اللّه‏ سيد محسن كوهكمرى برد.
همچنين در نجف، از درس خارج فقه و اصول حضرت آيات ميرزا حسين نائينى، آقا ضياء الدين عراقى، سيد ابوالحسن اصفهانى و ميرزا آقا اصطهباناتى استفاده كرد و با كسب اجازه از اين بزرگان، در سال 1329 هجرى، به بهبهان بازگشت و به تدريس مشغول شد.
از سال 1329 تا 1338 قمرى ـ كه ايّام اقامت او در بهبهان بود ـ يك بار به نجف رفت و به تعليم و تعلّم اشتغال داشت.
در سال 1338 به شهر رامهرمز ـ در خوزستان، در جنوب ايران ـ رفت و 23 سال در آنجا اقامت داشت. پس از آن در سال 1362 قمرى يك بار ديگر به كربلا و نجف رفت كه اين سفر، سه سال طول كشيد. پس از آن در سال 1365 قمرى به رامهرمز بازگشت كه تا سال 1370 ادامه يافت. در آن سال، به دنبال بيمارى و درمان، شهر اهواز را ـ كه مركز استان خوزستان بود ـ براى اقامت برگزيد كه اين اقامت تا آخر عمر ايشان ادامه داشت. البتّه از سال 1387، بخشى از سال را در اصفهان اقامت داشت. در خلال اين مدّت، شهرهاى بهبهان، رامهرمز، اهواز و اصفهان در ايران؛ و شهرهاى نجف و كربلا در عراق، شاهد مراتب علمى آيت‏اللّه‏ بهبهانى و مركز تربيت شاگردان توسّط ايشان بودند. وى در 18 ذى القعده 1395 قمرى در اهواز، درگذشت و در جوار مدرسه علميّه‏اى كه خود بنياد نهاده بود، مدفون شد.