سخن مدير مسئول

بسم اللّه‏ الرحمن الرحيم
امام اميرالمؤمنين ـ صلوات اللّه‏ عليه ـ در كلامى بلندتر از آسمان، بدين گونه راه هدايت مى‏نمايد: «و اعلموا أنّكم لن تعرفوا الرشد حتّى تعرفوا الذي تركه؛ و لن تأخذوا بميثاق الكتاب حتّى تعرفوا الذي نقضه؛ و لن تمسّكوا به حتّى تعرفوا الذي نبذه.» (نهج البلاغه، خطبه 147) بدانيد كه «رشد» را نخواهيد شناخت، مگر اينكه كسانى را كه تركش گفته‏اند، بشناسيد؛ و به پيمان كتاب خدا پاى‏بند نخواهيد شد، مگر اينكه كسانى را كه آن پيمان را شكستند، بشناسيد؛ و به آن متسّك نخواهيد گشت، مگر اينكه كسانى را كه آن را پشت سر خود نهادند، بشناسيد.
بازنگرى حقايق دينى از اين زاويه و با اين رويكرد، راهى را براى دستيابى به حقايق بر ما مى‏گشايد كه تا كنون، كمتر بدان توجّه شده است. در اين گفتار مختصر، برآنيم تا امامت را از اين منظر، به نظاره نشينيم.
در نگرش به امامت از اين منظر، سؤال اصلى اين نيست كه «امامت چيست؟» بلكه پرسش اصلى آن است كه «امامت چه نيست؟» پاسخ كامل و دقيق به اين پرسش، از سويى جامع تمام اقوال و آراى موجود در اين زمينه است و از سوى ديگر، راه را براى شناخت صحيح امامت مى‏گشايد. طبعا چنين مقالى مختصر را مجال تفصيل نيست و بايد به اجمالى براى يادآورى اهل معنا بسنده كرد.
اينك مى‏گوييم:
امامت، ساخته ذهن ناقص و رأى كوتاه بشر، چه دانشمندان و چه غير آنان، نيست.
امامت، فرآورده كارگاه انديشه گروهى خاص در مواجهه با برخى مسائل

فهرست