فرا خوانده‏اند. اين معنويّت، يعنى تقواى علمى و عملى، فردى و اجتماعى، در پرتو اصل اصيل «دوستى و دشمنى در راه خدا»، وقتى با فراخواندن ديگران به دين، بر مبناى علم و منطق و استدلال (حكمت و موعظه حسنه و جدال احسن، به تعبير آيه 125 سوره نحل) همراه شود، نتايج مبارك و ماندگار خواهد داشت.
فصلنامه سفينه، در تداوم هدف مقدّس خود، همه اهل نظر را به پيمودن اين راه آسمانى فرا مى‏خواند و از يارى و همكارى تمام فرهيختگان در اين مسير، به گرمى استقبال مى‏كند.

در اين زمينه، در يك جمله بايد گفت: كار امّت اسلام بدون عزّت پيش نمى‏رود، عزّت بدون انسجام معنا ندارد و انسجام بدون تولّى و تبرّى عملى نيست. اكنون پاره‏اى از وجوه اين كلام بيان مى‏شود:
بازگشت به اخلاق كريمه نبوى، عمل به اصل قرآنى «أشدّاء على الكفّار رحماء بينهم» (فتح (48) / 29) در پى آن: نفى سلطه بيگانگان، به ويژه سلطه علمى آنها كه امروز، اساس سلطه‏هاى ديگر است و متأسّفانه اين سلطه، از جنبه‏هاى عملى زندگى مسلمانان گذشته و به بالاترين سطح علمى، يعنى پژوهشهاى اسلامى نيز رسيده است در حالى كه خداوند متعال در بيانى خبرى ـ كه مشتمل بر امر نيز هست ـ به مسلمانان هشدار مى‏دهد: «لن يجعل اللّه‏ للكافرين على المؤمنين سبيلاً.» (نساء (4) / 141)
تبيين اين واقعيّت كه پيامبر خاتم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم «رحمة للعالمين» بوده و هست. اين كار برنامه‏ريزى دقيق مى‏طلبد تا تفسيرهاى خشونت بار از دين را مطرود و باطل بدانيم و حربه تبليغاتى را از دست دشمنان بگيريم. براى اين كار، بايد از يك سو با شهامتى علمى، وضع نقلهاى تاريخى و حديثى را كه در پاره‏اى از متون آمده، روشن كنيم و از سوى ديگر، در عمل، نشان دهيم كه رفتارهاى خشونت‏آميزِ مدّعيان دين نسبتى با اصل دين مبين اسلام ندارد. تا زمانى كه اين گونه چهره‏هاى افراطى ريشه‏يابى و مداوا نشود و اهل آن هدايت نشوند، چه اميدى مى‏توان بست كه ديگران نسبت به اسلام علاقه‏مند شوند؟
بازگشت جدّى عملى به روح دين كه وحدت بخشى به افراد پراكنده در پرتو حقايق الاهى و آسمانى است.
7. بديهى است كه دين، نگاهبانى دارد كه ـ وراى تمام اين جهلها، سهوها، غفلتها، دشمنيها، كينه‏هاى عمدى و رنگها و نيرنگها ـ آن را نگاه مى‏دارد؛ چنان كه خود وعده داده است: «إنّا نحن نزّلنا الذكر و إنّا له لحافظون.» (حجر (15) / 9) با نگاهى گذرا به سده‏هاى دراز تاريخ اسلام، روشن مى‏شود كه در هر زمان، عدّه‏اى معدود با عمل خالصانه، معتدل و صحيح خود به مبانى دين، ديگران را به اين آيين آسمانى