45،ه‏ص 162) در اين قسمت نيز بانوى كربلا از قرآن كريم اقتباس كرده است چه آنكه در سوره توبه، آيه 82 آمده است: «فليضحكوا قليلاً و ليبكوا كثيراً جزاء بما كانوا يكسبون.»
همچنين جمله «ساءَ ما تزرونَ لِيومِ بعثِكُم.» (همان: ج 45، ص 162) يادآور آيه كريمه 32 از سوره انعام و اشاره بدان مى‏باشد كه خداوند مى‏فرمايد: «قد خسر الذين كذّبوا بلقاء اللَّه حتّى... ألاساء ما يزرون.»
و آخرين تازيانه تهديد و عذابى كه زينب كبرى(س) بر سر آن مردم نابخرد و ستمكار فرود آورده و براى هميشه آنان را به ترس و وحشت انداخته و آرامش را از آنان گرفته، عبارت «كلّا إنّ ربّك لنا و لهم لبالمرصاد.» (همان: ج 45، ص 162) است كه اين جمله مبارك نيز اقتباس از آيه 14 سوره فجر است كه خداوند مى‏فرمايد: «إنّ ربّك لبالمرصاد.»

نتيجه‏

آرى زينب كبرى تربيت‏يافته مكتب قرآن است و سخنان او بوى و رايحه طيّبه قران كريم و آيات الاهى را مى‏دهد؛ چنان كه پرورش‏يافته آغوش امير مؤمنان است و كلمات عالى او يادآور خطابه‏هاى پرشور و عاليةالمضامين پدر بزرگوارش حضرت على بن ابى‏طالب عليه السلام و نمونه نهج‏البلاغه آن حضرت است و جمله «كأنّها تُفْرغ عن لسان أميرالمؤمنين عليه السلام» بهترين نمايشگر چيره‏دستى و تسلّط كامل و بى‏نظير زينب كبرى در خطابه است. زيرا مى‏رساند كه گويا زينب، زبان پدرش على عليه السلام را در دهان داشت و با زبان مقدّس آن حضرت، سخن مى‏گفت و گويا اين زينب نبود كه لب به سخن باز مى‏كرد و سخن مى‏گفت، بلكه امام على عليه السلام سر از خاك برآورده و مشغول نطق و خطابه گرديده است. گويا بعد از وفات امام على عليه السلام خطبه و بيانى به گيرايى خطابه مولا نشينده بودند و زمانى كه زينب آغاز به خطبه كرد، صداى دلنواز على عليه السلام، نواى روحبخش او و سخنورى بى‏نظير حضرتش براى مردم تجديد شد.