فعلاً زنده است و نمرده است. حتى مفهوم غيبت هم با جاودانگى و خلود متفاوت است. اين تمايز و تفاوت را نويسنده محترم قائل نشدهاند.
در صفحه 62، نويسنده مشخّصاتى كه از غلو ارائه مىدهد: اعتقاد به اينكه كسانى علم نامحدود و علم غيب و قدرت تصرف در كائنات دارند. براى اينكه ادّعاى نويسنده درباره غلات و نتيجهگيرىهاى بعدى را بررسى كنيم بايد ابتدا به تشريح مفهوم غلو بپردازيم، مفهوم غلو چيست و چرا ائمه غلات را نفرين مىكردند؟ در لغت، غلو به معناى از حد گذشتن و بالا رفتن است و ارتفاع معناى ديگرى است كه براى غلو آمده است. در كتاب الزينه كه از مراجع اين كتاب نيز هست، ابوحاتم رازى غلو را چنين معنا مىنمايد: «غلو به معناى هرگونه از حد گذشتن است و در اعتقاد يعنى اعتقاد به صفتى براى كسى كه لايق و شايسته آن نباشد. مثلاً كسى را كه پيامبر نيست، پيامبر بدانيم و يا كسى را كه خدا نيست، خدا بخوانيم.»
در قرآن در دو آيه از لفظ غلو استفاده شده (نساء/ 171 و مائده 77) و در هر دوى آنها كه خطاب به مسيحيان است، غلو به معناى خدا انگاشتن يك مخلوق تعبير شده است. يكى از وجوه اينكه در برخى روايات، اميرالمؤمنين عليه السلام نيز به حضرت عيسى تشبيه شده، از اين جهت است.
از لحاظ اصطلاحى غلو و غلات در ميان شيعيان و اهل سنت به دو معناى متفاوت به كار مىرود. در ميان اهل سنت كلمه غلو به كسانى اطلاق مىشود كه خود را پيرو علىبن ابيطالب مىدانند. چنانكه در كتاب الكيسانيه فى التاريخ و الادب نوشته وداد قاضى چنين مىگويد كه: «در قرن اوّل شيعه به دو گروه اطلاق شده است: گروه معتدلى كه على را بر عثمان مقدم مىدانستهاند و دوم گروهى كه پيروان عبداللَّهبن سبا بوده و وى را وصى و جانشين پيامبر مىدانستهاند. اين گروه دوم قائل به غلو درباره على شدند.» در ميزان الاعتدال ذهبى، درباره ابانبن تغلب
