سخن مدير مسئول‏

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‏
1. يكى از شئون و ويژگيهاى قرآن سترگ، «مهيمن على الكتب» است (بحارالانوار 8: 210، اختصاص: 347): نگاهبانِ كتابهاى آسمانىِ پيشين كه آنها را استوار مى‏دارد. به‏جاست كه در اين مجال، با اشاره به اين ويژگى، نگاهى به بايسته‏هاى علمى و عملى خود در مواجهه با دنياى فعلى بيفكنيم. بدين روى، يك بار به ويژگى ياد شده كتاب اللَّه و عوامل مهجوريّت آن، مى‏نگريم و بار ديگر به وضع فعلى جهان و سرانجام، به وظيفه‏اى كه در اين ميان در پيش داريم.
2. اين ويژگى از افتخارات قرآن است: جعلته مهيمناً على كلّ كتاب أنزلته (اقبال الاعمال: 267؛ صحيفه سجّاديّه، دعاى 42)؛ چنان‏كه به تعبير ديگر در مورد خاتم‏الانبياء صلّى اللَّه عليه و آله آمده كه «مهيمناً على المرسلين» است. (نهج البلاغه، نامه 62) در معناى كلام، اندكى درنگ كنيم.
آشنايىِ ما با پيامبران پيشين چگونه است؟ ما كه آن بزرگ مردان الاهى را نديده‏ايم و در زمان آنها نبوده‏ايم. پس راهى به اين مطلب نداريم جز اعتماد به روايات موثّق و معتبر كه با عقل سليم منافات نداشته باشد؛ چرا كه حجّت ظاهره (انبياء و اوصياء) با حجّت باطنه (عقل موهبتى الاهى) هرگز تضادّ و معارضه ندارد. اين دو حجّت، از ناحيه خداى واحد آمده‏اند و پيامهايى كه از بارگاه الاهى آورده‏اند، با هم سازگار است. اين اصلِ اصيل و ركن قويم، هم در شناخت پيامبران به حقّ از مدّعيان باطل كاربرد دارد و هم در تمييز اخبار معتمدِ پيامبران از اخبار منسوب به آنها.

فهرست‏