فرض را بر اين گرفت كه همان برخوردهاى تند، لباسى از ملايمت بر تن كردهاند. ولى به هر حال، مدّعا، مدّعاى ملايمت است.
برخورد صحيح با اين مدّعا مىطلبد كه مسلمانان در برابر ديگر اديان - به ويژه آنها كه ريشه الاهى دارند، مانند يهوديّت و مسيحيّت - با توجه به شأن «مهيمن» بودن قرآن و دين خود، به گفت و شنود استدلالى، بپردازند و سنّت امامان معصوم را در مناظرهها و احتجاجهاى استوارشان، زنده كنند. بدين سان، خطابهاى برادرانه با اهل كتاب را - كه چهارده قرن سند افتخار اماميه در برابر آنان بوده است - تجديد كنند. توجّه شود كه اين خطابها، در زمانى بود كه اهل كتاب، از خلفاى جور، جز برخوردهاى تند و اهانت و ضرب و جرح، نمىديدند. تفاوت اين گونه برخوردها، به چند دليل بود؛ از جمله آنكه امامان معصوم و پيروانشان، به دليل قوّت استدلال، هراسى از ديگران به خود راه نمىدادند؛ در حالى كه ديگر مدّعيان انديشه اسلامى، سرمايه علمى در اختيار نداشتند.
9. اكنون زمانى است كه گروههاى تكفيرى، با برخوردهاى زشت و افراطى، چهرهاى زشت و خشن از اسلام ترسيم كردهاند؛ حال آنكه روش صحيح برخورد با انديشههاى ديگر، به تعبير قرآن: «دعوت به حكمت، اندرز نيكو، جدال احسن» است. (نحل (16) / 125) «مهيمن» بودن قرآن نيز سرمايهاى بزرگ است كه پشتوانهاى استوار براى كتابهاى آسمانى ديگر است و پيروان صادق آنها را سبب پشتگرمى است.
امروز، مىتوان و بايد، راههاى مناظره با ديگران را از اهل بيت - كه تنها مفسّران و مفسّران صحيح قرآناند - فرا گيريم و در پرتو نور آن، با ديگران سخن گوييم و بدانيم كه اگر نيّت ما خالص باشد و در راه خدا گام نهيم، راههاى خود را به ما مىنماياند. (عنكبوت (29) / 69)
10. حُسن ختام اين گفتار، اشارهاى است به روز ظهور موعود كه روز احياى
