حقايق تمام كتابهاى آسمانى است؛ روزى كه قرآن به عنوان «مهيمن» به تمام و كمال، جلوه مى‏كند. در آن روز با شكوه، تمامِ افراد منصف امّتهاى پيشين، به اسلام مى‏گروند؛ چرا كه همه پيامبران معجزات خود را به دست با كفايت آخرين حجّت خدا مى‏بينند. از سوى ديگر، حقايقِ ناگفته كتابهاى آسمانى پيشين را با تبيينِ امامى كه «وارث تمام آن پيامبران و اوصياى آنان» است (كافى، ج 1: 231) مى‏شنوند و به حكم عقل سليم، بدان گردن مى‏نهند. آنجاست كه همسانى ميان قرآن با كتابهاى صحيح آسمانى پيشين، ظاهر مى‏شود و احياى قرآن را در آن زمان به خوبى مى‏توان ديد؛ همان خواسته كه در دعاى مأثور، از خداى بزرگ مى‏خواهيم: اللّهمّ و أحي بوليّك القرآن.
آمادگى درونى و زمينه‏سازى براى فرا رسيدن آن لحظاتِ بى‏مانند، وظيفه هميشگى ماست.