اين آيات و احاديث، آشكار است كه چنين حيواناتى تقريباً وجود داشته‏اند. بنابراين، حديث به اين معنا نيست كه اين تغيير شكل يافته‏هاى بنى‏اسرائيل، اجداد گوريلها و ميمونهاى امروزين مى‏باشند لذا با خوردن آنها، كسى انسانهاى تغيير شكل يافته را نمى‏خورد. شايد منظور امام از آنچه در اين حديث گفته‏اند، اين حقيقت باشد كه انسانها به عنوان تنبيه و مجازات به اين حيوانات خاص تبديل شده‏اند تا اينكه تبديل به گوسفند يا حيوانات و موجودات ديگرى شوند، كه نشان مى‏دهد آنها از ذات و طبيعت نامطلوب و نفرت‏انگيزى برخوردارند كه براى مصرف و خوراك، خوشايند و مناسب نيست.

* ص 555 - همان حديث، ذيل «أرطال بمكيال العراق»:
رُطل عراقى معادل 350 گرم است. رطلِ مدينه حدود سه برابر رطلِ عراق است. كلبى از كوفه بوده است.
* ص 556 - همان باب، ح 7، ذيل: «و الناس مجتمعون على عبداللَّه بن جعفر»:
وى، فرزند امام صادق بود - درود خدا بر او باد - كه به نام الافطح (766/149 - 732/114) شناخته مى‏شد. مادر او و مادر اسماعيل يكى بودند. او از امام كاظم عليه السلام بزرگ‏تر بوده است. او تنها هفتاد روز بعد از شهادت پدر زيست. او ادّعاى امامت داشت؛ ادّعايى كه خليفه عباسى نيز حامى آن بود. آنها كه معتقد به امامت او شدند، به عنوان فطحيّه شناخته مى‏شدند. براى جزئيات بيشتر درباره امامت در اين دوره، رجوع شود به احاديث 810 و 811 و پانوشت آنها.
* ص 557 - همان حديث، ذيل «فقلنا: و اللَّه ما تقول المرجئة هذا»:
سؤال اصلى مبهم بود. و اگر عبداللَّه الافطح عالم مى‏بود، ابتدائاً در اين مورد