اين است سوگنامه تاريخ، و نحوه برخورد ما با نبوّت و انبياء در ديروز و امروزمان. فردا چه انديشيده‏ايم؟
12. خدايمان هر لحظه ندايمان مى‏كند:
(فأنيبوا إلى ربّكم و أسلموا له من قبل أن يأتيكم العذاب)^۱
اينك بشر، طلايى‏ترين دوره تاريخ خود را انتظار مى‏كشد، دوره‏اى كه رسالتِ تمامى رسولان الهى به بار نشيند، دوره‏اى كه وعده تخلّف‏ناپذير خداوند، نويد آن را داده است: (وعد اللَّه... يعبدونني لايشركون بي شيئا...)^۲.
آن روز فرامى‏رسد كه امام موعود - «المنتهى إليه مواريث الانبياء ولديه موجود آثار الأصفياء» - پاى در ركاب نهد و برنامه‏هاى پيامبران را به مرحله تحقّق درآورد. همراهى با حضرتش، يارانى همراه مى‏طلبد، يارانى كه تسليم در برابر آموزه‏هاى وحيانى پيامبران را - در مرحله قلب و زبان و عمل - سرلوحه زندگى خود بدانند.
تربيت چنين نسلى، وظيفه همگان است، تا رسيدن به آن بامداد روشن. أليس الصبح بقريب؟

شيوه‏ها و منشها بيان شده است.
از باب نمونه به يك نكته بنگريم: قصّه مائده آسمانىِ مَنّ و سلوى‏ كه براى يارانِ حضرت موسى عليه السلام مى‏رسيد و آنها را از خوراكيهاى زمينى بى‏نياز مى‏ساخت. ^۱
در همين قصّه، اعتراض بنى‏اسرائيل را مى‏بينيم كه از يكنواختىِ آن مائده آسمانى - به پندار خود - خسته شدند و خواستار سير و پياز و عدسِ زمينى شدند. پى‏آمد اين درخواستِ ابلهانه چه بود؟ قطع مائده آسمانى و گرفتار آمدنِ مجدّد بنى‏اسرائيل به آنچه مى‏خواستند.
نهيب خداى بزرگ بر آنها شنيدنى است. (قال أتستبدلون الذي هو أدنى بالذى هو خير؟ اهبطوا مصراً فإنّ لكم ما سألتم و ضربت عليهم الذلّة و المسكنة و باؤوا بغضب من اللَّه...)^۲
اينك به ديده باطن بنگريم. آيا امّت اسلام را نمى‏بينيم كه نسبت به مائده آسمانى علم موهبتى الهى پيامبر و خاندانش - كه همچون گنجى بى‏رنج در اختيار داشتند - اظهار خستگى كردند و به دستاوردهاى دانشِ نارساىِ بشرى تمايل نشان دادند؟
قصّه «باب حطّه» در بنى‏اسرائيل ^۳، آيا در اين امّت تكرار نشد؟
و پى‏آمدهاى اين ناسپاسيها: اختلاف، تشتّت، حيرت، سرگردانى، و... كه در اين ميان، (كلّ حرب بما لديهم فرحون)^۴. باز هم به يك جمله از كلام وحى بنگريم، كه بسى كوتاه و گويا، سرنوشت بسيارى از امّتها را بازمى‏گويد. به گوش جان بشنويم:
فلمّا جاءتهم رسلهم بالبيّنات فرحوا بما عندهم من العلم و حاق بهم ما كانوا به يستهزئون» ^۵