در سال 1304 ش (1343 ق / 1925 م) در ايران ، تقويم شمسى ، به عنوان تقويم رسمى پذيرفته شد . محاسبه پيشين كه دقيق بود ، مراعات شد و تنها به جاى افزودنِ پنج روز به سال ، شش ماه نخست سال را 31 روز ، و پنج ماه دوم را سى روز و اسفند را 29 قرار دادند كه هر چهار سال يك بار ، سى روز محاسبه مى شد . نيز سالى را كه اسفند آن سى روز بود ، «سال كبيسه» ناميدند . ۱ در قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران نيز مبناى محاسبه سال ، شمسى است و سال قمرى نيز در كنار آن ، به عنوان تقويم دينى ، مورد تأكيد قرار گرفته است . ۲
1.براى ديدن متن تصويب نامه مجلس شوراى ملّى كه در شب يازدهم فروردين ماه ۱۳۰۴ به تصويب رسيده ، و اسناد ديگر در اين باره ، ر . ك : «پيدايش و سير تحوّل تقويم هجرى شمسى» ، محمّد رضا صيّاد (مجلّه ميراث جاويدان : ش ۱۴ـ ۱۵ ص ۱۱۸) .
2.آنچه تحت عنوان «پايه تقويم هجرى شمسى» ملاحظه شد ، عمدتا برگرفته از مقاله اى تحت عنوان «نوروز و محاسبه آن در تقويم شمسى» ، نوشته آقاى رسول جعفريان است . براى ملاحظه كامل اين نوشتار ، ر.ك : مقالات تاريخى : ج ۲ ص ۲۰۹ به بعد .
