۱۴.امام صادق عليه السلامـ در دعا ـ :اى كسى كه زمين را بر روى آب فشرده !

۱۵.امام على عليه السلامـ در سخنرانى اى در باره بزرگى خداوند ـ :كسى كه دلش را فارغ گردانَد و انديشه اش را به كار گيرد تا بداند كه چگونه عرشت را برپا داشتى ، و چگونه آفرينشت را پديد آوردى ، و چگونه آسمان هايت را در فضا معلّق داشتى ، و چگونه زمينت را بر موج آب گستراندى ، نگاهش در مى مانَد ، و خِردَش مغلوب مى گردد ، و گوشش پريشان مى شود ، و انديشه اش حيرت زده مى مانَد .

۱۶.امام على عليه السلامـ در سخنرانى اى در باره زمين و گسترش يافتن آن بر روى آب ـ :[خداوند ،] زمين را در برابر حركتِ امواجى سهمگين ، و درياهاى ژرف و مالامال نگه داشت ؛ درياهايى كه امواج خروشان آنها در تلاطم بود ، و موج هاى كوه پيكرشان به هم مى خورد ، و چونان اشترانِ نرِ مست در هنگام هيجان ، كف بر مى آورد . پس ، آب متلاطم سركش ، در برابر سنگينى بار زمين ، سر فرود آورد و شور و تلاطمش فرو نشست؛ زيرا زمين ، سينه اش را بر آن افكند ، و آب ، رام گرديد؛ زيرا زمين با شانه هايش بر آن غلتيد . پس آن همه هياهو و خروش امواج
آب ، آرام گرفت و رام شد ، و چونان اسبى كه بر آن دهنه زنند ، مطيع و اسير گشت ، و زمين ـ كه در دل درياى موّاج ، گسترانيده شده بود ـ آرام گرفت ، و آب را از نِخوت و سركشى و خروش و غرور و سرمستى اش باز داشت ، و آزمندى حركات آن را مهار زد ، و پس از آن همه حركت هاى تند ، ساكن شد ، و پس از آن همه سرمستى و جوش و خروش ، به جاى خويش ايستاد .
پس هنگامى كه هيجان آب در كرانه هاى زمينْ فرو نشست ، و كوه هاى بلندِ برافراشته سر به فلك كشيده را بر دوش هاى خود سوار كرد[ ، خداوند] ، چشمه هاى آب را از بينى هاى زمين ، جوشان ساخت ، و آنها را در دشت ها و شكاف هاى
بيابان ها روان ساخت ، و حركات زمين را با صخره هاى استوار و كوه هاى داراى قلّه هاى بلند و نوك تيز ، تعديل كرد ، و به واسطه فرو رفتن كوه ها در قطعات و اعماق پوسته زمين و نفوذ آنها در شكاف هاى زمين و سوار شدن آنها بر گردن دشت ها و پستى هاى زمين ، حركت و تكانِش زمين ، فروكش كرد .